ตอนที่ 14
แค่ขยับตัวก็ร้าวไปทั้งร่าง คิ้วขมวดแน่นแทบจะติดกัน ความทรงจำสมัยเข้าค่ายลูกเสือครั้งแรกก็ย้อนกลับมา ตอนนั้นเล่นซนและมีชีวิตสนุกสนานตามวัยเด็ก กิจกรรมของลูกเสือก็หนาแน่น ตากแดดลุยโคลน หลังจากกลับมาจากค่าย ผมก็ระบมไปทั้งตัว นอนนิ่งขยับไม่ได้ไปอยู่หลายวัน
ความรู้สึกนั้นกำลังกลับมาให้ผมเผชิญอยู่ตอนนี้ เมื่อยและปวดตัว จนน่าหงุดหงิด
“ขมวดคิ้วเพราะเจ็บหรือฝันร้ายนะกาว”อาเสือพูดเนิบ ๆ ข้างหู ผมยังไม่ลืมตาแต่ก็รู้สึกได้ว่ามีลมหายใจอุ่น อยู่ใกล้ ๆ แค่นี้
“ขมวดใหญ่แล้ว”
“จะ เจ็บ”เอ่ยบอกไปเสียงแหบแห้ง อาเสือหัวเราะเบา ๆ
“เหมือนจะมีไข้ซะด้วย อาเบื่อที่สุด”ผมลืมตาหันไปจ้องหน้าคนพูด ไม่พอใจอยู่มาก ๆ อาเสือรีบแก้คำใหม่
“เบื่อเพราะกาวไม่สบายบ่อย ๆ”
“แล้วไป...”
“เรานี่นะ...หมั่นเขี้ยวจริง”อาเสือกอดผมแล้วหอมแก้มอีกฟอด
“ปวดตัวไปหมดแล้ว!!!!”พูดน้ำเสียงติดงอเล็กน้อย ปวด!!!!!!!
“จะให้อาทำยังไง เรียกสุดาเข้ามาดีไหม?”
“ไม่!!”ผมร้อง เรื่องอะไรจะให้เข้ามาละ น่าอายจะตาย!!!
“งั้นลุกขึ้นอาบน้ำกันเถอะ”แผ่นหลังหนา กำลังควานหากางเกงตัวเองมาใส่ ผมหน้าแดง...เพราะเห็นอะไร ๆ ชัดเจน!
“อ้าว นอนหน้าแดงอยู่ได้...”
“ก็มันลุกไม่ไหวนี่!!! เจ็บด้วย”ผมบอก
“เจ็บตรงนั้นมากรึเปล่า”อาเสือถาม ผมพยักหน้าขึ้นลง
“งั้นอาดูให้”อาเสือไม่รอให้พูดอะไร มุดเข้าใต้ผ้าห่มแล้วดู
“มีเลือดออก...กาวเจ็บมากใช่ไหม”
“อือ”ผมน้ำตาไหลไปแล้ว มันเจ็บจริง ๆ บอกอาเสือแล้ว ยังทำเฉยชวนคุยอยู่ได้ คนตรงหน้าเอาหลังมือเช็ด ๆ น้ำตาออกให้
“อาขอโทษ เดี๋ยวอาพาไปโรงพยาบาล”
“มะ ไม่!”ผมร้องห้ามทันควัน สภาพนี้เหรอ...อายตายเลย “เรียกหมอมาได้ไหม กาวไม่กล้าไปหรอก”
“ไปโรงพยาบาล เขามีเครื่องมือดีกว่า”
“กาวไม่อยากไป”
“อาจะหยุดงานไปด้วย”
“จริงนะ?”
“หึหึ ตกลงจะให้อาอยู่ด้วยตลอดเวลาให้ได้เลยใช่ไหม”
“อือ ห้ามหนีไปไหนทั้งนั้น ไม่งั้นกาวจะอาละวาดให้บ้านพังคอยดู”
“แล้วงานอา จะทำยังไงดี?”
“ทิ้งให้สักวันสองวัน จะจนลงไหมละ?”ผมถามกวน ๆ ตอบกลับไป อาเสือส่ายหน้า
“ก็อาจจะต้องงดกระเป๋ากับรองเท้ากาว เดือนนี้สักสี่ห้าชิ้น”
“ได้ไง!!?!?!?!”ผมโมโหขึ้นไวมาก อาเสือหัวเราะลูบผมเบา ๆ
“อาพูดเล่น”
“ห้ามงดด้วย ของสำคัญ!!!!”
“สำคัญกว่าอาไหม”
“แน่นอน...”ผมตอบไม่มองหน้า อาเสือจูบหน้าผากก่อนจะออกไปอาบน้ำที่ห้องตัวเอง ไม่รู้ที่แกล้งพูดออกไปเมื่อกี้อาเสือจะเก็บไปวิเคราะห์หนักอีกรึเปล่า อ่านอาเสือไม่เคยออกสักที
นอนอยู่คนเดียวจึงเปิดเพลงเสียงดังลั่นห้อง ปกติต้องมีคนมาวุ่นวายในห้องเยอะแยะ แต่วันนี้ไม่มีใครขึ้นมาสักคน ไม่ว่าจะเป็นสุดาหรืออาโชติ สงสัยอาเสือคงไปบอกว่าไม่ต้องเข้ามาแน่ ๆ ผมโล่งใจได้นิดหน่อย ขืนมีคนโผล่หน้าเข้ามาตอนนี้ต้องได้อายมุดแผ่นดินหนีแน่
ผมนอนหลับไปอีกรอบ จนอาเสือเข้ามาปลุก
“จะอาบน้ำหรือเช็ดตัว”อาเสือถาม
“อาบ...แต่เจ็บ”
“งั้นเช็ดตัว”
“ใครเช็ด?”ผมรีบถาม อาเสือหัวเราะ
“อาก็ต้องเช็ดเองสิ หรือกาวจะให้ใครเช็ด?”
“เปล่า ทุกทีก็ให้สุดาทำไม่ใช่เหรอไง”ผมท้วง อาเสือเคยจัดการเองที่ไหนละ
“จับกาวส่งสุดาสภาพนี้เนี่ยนะ หึหึ...อาไม่อายหรอก แต่กลัวกาวจะอาย เสียชื่อเด็กขี้ดื้อแย่”
“เหอะ! ขี้เกียจเถียงกับอาเสือแล้ว...”
“หึหึ น้อย ๆ หน่อย เถียงไม่ออกมากกว่า...”อาเสือบิดจมูกผมไปมา ผมปัดออกอย่างรำคาญเล็กน้อย แต่นั่นยิ่งทำให้อาเสือหัวเราะ
“จะยังไงดีเรา...”อาเสือลุกขึ้น เข้าห้องน้ำไปเตรียมผ้าแต่ไม่เห็นละมั้ง ออกไปเอาจากสุดา แล้วกลับเข้ามาอีกที ผมดึงผ้าห่มเอาไว้ตอนที่อาเสือจะปลดมันออก
“ไม่เอา!!!”
“ไม่เอาได้ยังไงแล้วอาจะทำให้ได้ยังไงละ?”
“จึ้ก!!!! ไม่เอาๆๆๆๆๆ”ผมร้องเสียงดัง แม้เสียงจะแหบนั่นแหละ อาเสือฟังที่ไหน...สุดท้ายก็ดึงออกสำเร็จ ต่างคนต่างอึ้งกันไปแป๊ปนึง อาเสือถือผ้าค้างไว้ ไม่พูดอะไร...แต่ลงมือเช็ดคราบตรงนั้นให้หมด
“อึก!”ผมร้องเพราะมันแสบ...เจ็บด้วย กัดฟันไม่ให้ตัวเองมีเสียง อาเสือก็รีบเช็ดจนเสร็จเรียบร้อย ได้เปลี่ยนชุดเสื้อผ้าใหม่
“อาจะลงไปบอกให้ช่วงโชติเตรียมรถ”
“อย่าให้ใครมาดูนะ”
“ฟอดดด”อาเสือกดจูบที่หน้าผาก คงรู้แหละว่าผมหมายถึงอะไร
นอนเป็นง่อยอยู่บนเตียงไม่นาน สุดาก็เดินก้มหน้าเข้ามา สมกับที่เป็นแม่บ้านมือหนึ่ง ไม่มีการปรายตามองมาที่ผมนั่งอยู่เลยด้วยซ้ำ ไม่มีคนอื่น ๆ ตามเข้ามาเหมือนทุกที เธอเดินมุ่งตรงไปยังตู้เสื้อผ้า จัดเสื้อผ้าลงกระเป๋าให้ผมตามคำสั่งอาเสือ เผื่อจะต้องนอนที่โรงพยาบาล และข้าวของเครื่องใช้อีกนิดหน่อย เราไม่ได้พูดอะไรกัน ผมมองสุดาแต่สุดาทำเหมือนผมเป็นอาการธาตุ ค่อนข้างให้ผมพอใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่อยากจะอาย อาเสือเดินเข้ามาทีหลัง อุ้มผมขึ้นและเอาหน้ากดให้ก้มลงบนอก
“หลับตา”อาเสือสั่ง ผมใช้มือเกาะบ่าแล้วหลับตาแน่น ถ้าทำแบบนี้ก็จะไม่รู้สึกว่ามีคนมอง อาเสืออุ้มไปถึงที่รถ วางผมบนเบาะข้าง ๆ รถตู้ขนาดใหญ่ มีแค่เราสองคนเบาะหลัง และมีผ้ากั้นไว้ระหว่างโซนรถห้องคนขับและด้านหลังา สุดาส่งกระเป๋าขึ้นมาให้ อาเสือรับมาวางแล้วเอาผ้าห่มมาคลี่ ๆ ให้ห่มผมเอาไว้
“เรียบร้อยนะ”อาเสือพูดขึ้น
“ค่ะ”
“ถ้ามีคนเอาเอกสารก็ให้วางไว้บนโต๊ะแล้วกัน”
“ค่ะ”สุดารับคำ ผมไม่ได้ลุกขึ้นไปมอง...พอสักเดี๋ยวรถก็ออก มุ่งหน้าตรงไปยังโรงพยาบาล
ไม่รู้อาเสือไปคุยกับหมอว่ายังไง...แต่ว่าทุกอย่างถูกปิดไว้เงียบ ผมไม่ต้องไปตรวจร่างกายขั้นพื้นฐานอย่างคนอื่นเขา แต่เข้าไปตรวจในห้องหมอได้เลย นอนตรวจร่างกาย...โดยมีอาเสืออยู่ใกล้ ๆ ไม่ห่าง หมอถามทีอาเสือก็ตอบให้ที เหมือนคนเป็นใบ้ แต่ก็พอใจที่จะให้อาเสือทำแบบนั้น
“นายครับ”อาโชติเข้ามาในห้องตรวจ ระหว่างที่หมอเดินออกไป อาเสือจ้องหน้าดุอาโชติแล้วไม่พูดอะไร กลับตบมือผมเบา ๆ แล้วเดินนำหน้าอาโชติออกไป ทิ้งให้ผมนอนงงบนเตียง พอหมอเข้ามาคราวนี้...ก็ซักไซ้อาการไข้อย่างละเอียดต่อ ผมเลยโมโหอาเสือมาก...ตอบหมออย่างไปที ให้มันจบ ๆ
“หมอจะจัดยาให้นะครับ คนไข้ไม่แพ้ยาอะไรนะ”
“ไม่!”
“โอเค เป็นยาทานกับยาทานะครับ รายละเอียดเดี๋ยวให้เจ้าหน้าที่อธิบายให้ฟังอีกที ถ้าไม่ดีขึ้นยังไง...แวะมาหาหมออีกทีก็ได้นะครับ”คุณหมอพูดเนิบ ๆ อย่างใจดี นี่บุคลิกของหมอเป็นแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่าเนี่ย ขนาดผมที่อารมณ์คุกกรุ่นเพราะความโมโห แต่พอได้ยินเสียงหมอกลับอยากจะขำในความเนิบนาบซะอย่างนั้น
อาเสือเดินเข้ามาหลังจากนั้น ผมชักสีหน้ามอง...แต่ไม่พูดอะไร
“เรียบร้อยนะครับ”
“ครับ เดี๋ยวเชิญรับยาด้านนอกได้เลย”หมอพูดจบ อาเสือก็เข็นรถเข็นผม ออกจากห้อง เอาเสื้อมาคลุมหัวผมไว้ เหมือนต้องการจะปิดหน้า ผมดึงออกเพราะรำคาญ
“ใส่ไว้”น้ำเสียงเข้มกว่าทุกครั้งทำให้ต้องทำตาม อาเสือเข็นรถไปยังรถตู้ ไม่ได้ไปรอยา ผมไม่ถามว่าทำไมแต่คิดว่าอาเสือคงไม่อยากรอ อาโชติรอรับยาให้อยู่แล้ว พอได้ยาครบถ้วนก็ออกรถตรงกลับบ้านทันที
โดนอุ้มขึ้นห้องอย่างเคย เหมือนเป็นนักโทษจะคุยกับใครมันก็เหมือนมีเส้นอะไรบาง ๆ มากั้น สุดาเตรียมอาหารขึ้นมาบนห้อง แต่ผมหลับลงเสียก่อน...กว่าจะได้ตื่นขึ้นมากินอีกทีก็ต้องเอาอาหารไปอุ่นใหม่
“สุดาอาเสือไปไหน?”ผมถาม ตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว เจอแค่สุดา
“นั่งทำงานอยู่ข้างล่างค่ะ จะให้ตามไหมคะ?”
“แน่ใจว่าอยู่ข้างล่าง?”ผมถามกลับไป ปกติผมนอนอาเสือก็แว้บหาย ไม่บอกให้อยู่ก็ไม่อยู่หรอก
“อยู่ข้างล่างจริง ๆ ค่ะ ตรวจเอกสารอยู่”
“แล้วไป”นอนต่อ แต่สุดากลับยกอาหารมาวางให้ได้กลิ่นหอม ๆ
“ทานอาหารซะก่อนนะคะ จะได้ทานยา”
“ไม่ ยกออกไป”
“ทานเถอะค่ะ คุณท่านมาจะโดนดุอีก”
“กล้าก็ลองดู”ผมท้า สุดาหัวเราะ
“แต่ตอนนี้คงไม่ดุแล้วมั้งคะ!?”สุดาเหมือนจะแซว ทำให้ผมหน้าแดงจ้องหน้าคนพูด
“ทำไม!?”
“ก็...คุณกาวเป็นคนป่วยอยู่นี่คะ คนป่วยไม่โดนดุหรอกค่ะ”
“.............................”หน้าแดงจัดกว่าเดิม สุดารู้ว่าผมกับอาเสือ เราเอ่อ...กันแล้ว รู้สึกอายมาก
“ทานเถอะนะคะ วันนี้ทำแต่ของโปรดคุณกาวทั้งนั้นเลย”
“ไม่ ยกออกไป...กาวไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องทานค่ะ”
“ไม่!!!”ผมเริ่มทำหน้าบึ้ง ก็สุดามาบังคับทำไม ไม่ชอบให้บังคับ ระหว่างที่กำลังเถียงกันอยู่อาเสือก็เดินเข้ามา
“มีอะไรสุดา เถียงอะไรกัน? เสียงดังไปถึงข้างนอก”
“เอ่อ...คุณกาว”สุดาพูดแล้วก็หยุดไม่พูดต่อ เพราะโดนสายตาอาฆาตจากผม
“อ่อ เด็กดื้ออาละวาด”
“ไม่ได้อาละวาด!!! แค่บอกว่ายังไม่อยากกินข้าว!!!”ผมเถียง อาเสือส่ายหัว
“ฉันจัดการเอง”
“ค่ะ”สุดารับคำแล้วจัดโต๊ะอาหารให้เข้าที่ ก่อนเดินออกไป อาเสือไม่พูดพร่ำยกตัวผมขึ้นจากเตียง ไม่ทันได้ตั้งตัว มานั่งบนเก้าอี้
“จึ้ก!!!! บังคับ?”
“กาวดื้อ ไม่ยอมทานอะไรเลย..ไม่ได้ ทานข้าวจะได้ทานยาแล้วจะนอนค่อยนอนพัก”อาเสือพูด
“ไม่กิน ไม่หิว!!! เจ็บตัวอย่างนอน!!!!!!”ตะโกนใส่อาเสือ อาเสือทำหน้าดุ
“ไม่ต้องมาร้องเลย อาเตือนแล้วตั้งแต่ก่อนทำ เพราะรู้ว่ากาวต้องเป็นแบบนี้ คราวหลังอาไม่ตามใจแล้วนะ ยั่วกันอีกคราวนี้จะปล่อยให้ค้างเลย”
“...................................”ผมเงียบ มีแต่ผมสินะ...ที่อยากเป็นของอาเสือ
“คิดอะไรอยู่?”
“...................................”
“โอเคอาป้อนก็ได้”
“ถ้ามันลำบากนักก็ไม่ต้อง คราวหลัง...ถ้าไม่เต็มใจ ก็เดินออกจากห้องไป ไม่ต้องมาพูด ไม่ต้องมาแตะตัว ไม่ต้องมามองอะไรทั้งนั้น!!!!”ผมตะโกน กำมือแน่น
“กาว”
“ผมสะเออะเอง ที่เทกายให้คุณอาแบบนั้น แล้วที่สภาพผมต้องมาเป็นแบบนี้ ก็เพราะความเสือ.กของผมเองล้วน ๆ โทษใครไม่ได้ ผมเข้าใจดี”จะว่าประชดแดกดันห่าเหวอะไรก็ตามแต่ แต่บางทีมันก็น้อยใจหลาย ๆ คำพูดของอาเสือ ก่อนหน้านั้นรู้สึกดี แต่หลังจากนั้นอาเสือก็ทำเหมือนเป็นแค่เรื่องเซ็กส์โดยธรรมชาติ
ผมคงไม่ต่างจากคู่นอนคนอื่น ๆ ที่พลีกายให้อาเสือได้ง่าย ๆ
“อาไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”
“แล้วแบบไหน?”
“อารู้ว่ากาวต้องเจ็บตัวเพราะอา แต่อาจะช่วยอะไรกาวไม่ได้มาก ถ้ากาวไม่เริ่มดูแลตัวเองก่อน โอเค..เด็กดื้อ อาเสียใจที่ใช้คำพูดไม่ดี อาไม่ได้ทำแบบนั้นกับกาว เพราะว่ากาวอยากยั่วอา แต่อาทำเพราะอยากให้กาวเป็นของอาเหมือนกัน”
“ไม่จริง อาเสือทำเหมือนเสียใจตลอดเวลา”
“มีเรื่องเดียวที่อาเสียใจ คือเรื่องที่อาควรจะถนอมกาวมากกว่านี้ เข้าใจรึยัง...”
“ไม่เข้าใจ ไม่เคยเข้าใจอะไรอาเสือเลย”ยิ่งฟังก็ยิ่งงง...แบบไหนที่ใจอาเสือคิดอยู่
“จะพูดยังดี?”
“พูดง่าย ๆ ภาษาวัยรุ่นน่ะ!!!! รู้จักไหม!!!!”ผมบอก อาเสือเริ่มป้อนข้าวระหว่างที่พูดไปด้วย แต่ผมดึงช้อนมาทานเอง เจ็บตูดไม่ได้เป็นแขนด้วน!!!!!
“อาเลยวัยรุ่นมานานแล้ว”
“แหงละ อาเสือดูไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง!!!”
“หึหึ น้อย ๆ หน่อย เห็นว่าอาไม่ว่าเรื่องพูดจาไม่เพราะ นี่ชักเอาใหญ่...อยากให้อากลับไปโหดเหมือนเดิมเหรอ”
“อาเสือจะทำอะไรกับกาวก็ได้อยู่แล้วนี่ จะตีจะฆ่ายังไงก็ได้”
“ใครบอกกัน มีแต่เรานี่แหละที่อยากจะฆ่าอานัก”
“ก็อาเสือน่าฆ่า!!!”ผมบอก มือหนาเช็ดริมฝีปากให้ น้ำซุปแกงจืดของป้าแม่ครัวทำได้ดีไม่มีฝีมือตกเลย
“ถ้าอาตายกาวคงจะร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่ ๆ”
“ไม่มีทาง!”
“จริงอ่ะ?”
“กาวไม่ร้องหรอก ดีใจซะด้วยซ้ำ...”ผมแกล้งพูด อาเสือหัวเราะ
“พูดแล้วทำให้ได้นะกาว”อาเสือตอบกลับมา ใจก็หายไปเลย...กลัวสิ่งที่อาเสือชวนคุยเมื่อกี้ ไม่จริงหรอก...ถ้าอาเสือตาย ผมจะอยู่ได้ยังไง?
“เลยเงียบเลย”อาเสือตักข้าวให้อีก
“แล้วถ้ากลับกัน คนที่ตายก่อนคือกาวละ?”ผมกลั้นใจถาม อาเสือชะงัก
“อาจะไม่มีวันให้มันเกิดเรื่องอย่างนั้น...”
“อาเสือ วันนี้ที่รพ.มีอะไรกัน? ทำไมไม่บอกกาวบ้าง?”
“...................................”
“เพราะกาวเด็ก ใจร้อน งี่เง่า เอาแต่ใจใช่ไหม? อาเสือเลยไม่ให้รู้อะไรเกี่ยวกับบริษัท”
“กาวยังเด็ก ยังไม่เข้าใจกับบางเรื่องที่อาจซับซ้อนเกินไป”
“จะมีอะไรซับซ้อนกว่าอาเสืออีก?”ผมถามกลับไป ทำให้อาเสือหัวเราะลั่นห้อง ก่อนจะก้มลงมาจูบช้า ๆ
“อารักและหวังดีกับกาว รู้เท่านั้นพอ”ผมหน้าแดง
“รักจริงไหม รักแบบไหน”
“แบบ...ที่เราทำกันเมื่อคืน”ใจผมสั่น หน้าแดงกว่าเดิม ไม่บ่อยที่อาเสือพูดสารภาพอะไรแบบนี้ ดีละ...ต้องคั้นให้ตาย!!! ตีงูก็อย่าให้เหลือซาก!!!!
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เราจะเป็นนักสืบโคนันใช่ไหม ซักอาอย่างกับอาจะโจรห้าร้อยอย่างนั้นแหละ”
“ไม่ตอบก็ไม่ตอบ”
“งอนอาอีกละ”
“เปล่า ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร ไม่ได้บังคับ”ผมวางช้อน หัวใจฟู ๆ แฟ่บลง...อิ่มทันที
“เฮ้อ...ไม่รักแล้ว ตอนนั้นเราจะทำแบบนั้นกันเหรอ?”อาเสือบอก เท้าความครั้งเก่า...ให้ผมหน้าแดง
“ใช่ไหม”ถามย้ำผมอีกครั้ง ก้มหน้ามองจานข้าว
“อือ”
ตอนนั้นก็เคยทำแบบเมื่อคืนนี่แหละ แต่ไม่ถึงขั้นสูงสุด ไม่ชอบก็คงไม่ยอม อาเสือก็เหมือนกัน...ไม่ชอบก็คงไม่ทำ เพียงแต่ตอนนั้นอาม่านอยู่ หลาย ๆ อย่างมันพูดไม่ได้ อาเสือเป็นเพื่อนรักของอาม่าน คงจะไม่ดีถ้าให้อาม่านรู้เรื่องของเรา ก็เหมือนกับ...แอบคบกันมาตลอด จนอาม่านเสียนั่นแหละ ก็อย่างที่เห็น...
ไม่เคยเดท ไม่เคยไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง เหมือนคู่รักอื่น ๆ ทั่วไป ยิ่งน้อยใจสุด ๆ เพราะหลังจากงานศพอาเสือก็ไม่ค่อยมาวุ่นวายอะไรอีก ทำเหมือนจะทิ้ง ไม่แคร์เราสักนิด...คิดแล้วน่าน้อยใจ
“อาเสือจะทำตัวห่างกาว เหมือนที่เคยทำผ่าน ๆ มาอีกรึเปล่า”ผมถามเสียงเบา แต่ค่อนข้างจริงจัง
“ถามทำไม?”อาเสือถามกลับมา
“กาวจะได้ทำใจ ถ้าเผื่อข้างหน้าอะไร ๆ มันไม่เหมือนเดิม”
“กาวทำได้ทุกอย่าง...ที่ตัวเองจะเจ็บปวดน้อยที่สุด”อึ้งไหม...คำตอบของอาเสือ
“.................................”ไปต่อไม่เป็นเลย
“อาจะไม่พูดว่าจะรั้งกาวเอาไว้ แต่อาจะใช้ทุกอย่างที่อามี...เพื่อทำให้กาวอยู่กับอา”อึ้งกว่าเดิม ผมกระโดดจากที่นั่งตัวเอง โผเข้ากอดอาเสือ จะบอกว่าเข้าใจเพิ่มขึ้นนิดนึงก็ได้ บอกรักที...ก็ท่ามาก จะมาพูดให้ใจเสียอะไรมากมายก็ไม่รู้ นี่แหละอาเสือ!!!!!!
“หึหึ เด็กโง่ ไม่เคยเข้าใจอา”
“อาเสือเข้าใจง่ายนักหรือไง!!!!!”ผมร้องไห้ ทุบหลังอาตุ้บตั้บ
“เราเข้าใจกันแล้วใช่ไหม”อาเสือถาม
“ยัง! มีหลายเรื่องอาเสือไม่ยอมบอก ชอบปล่อยให้รู้เอง!!!!”
“เดี๋ยวอีกหน่อยก็ได้รู้แล้ว จะรีบร้อนอะไรนัก”
“ชอบปล่อยให้กาวอยู่คนเดียวด้วย”
“อาไม่ได้ไปไหนเลย ก็ทำงานอยู่ทุกวัน”
“ไม่จริง!!! บางทีอาโชติก็บอกว่าอยู่โรงแรม”
“นานมาแล้ว”
“เห็นไหม!!!!!! แล้วมาบอกว่าอยู่แต่ที่ทำงานได้ยังไง!?!?!”
“โอเคยอมละ ตอนนี้จะอยู่กับกาวคนเดียว...แต่มีข้อตกลงอยู่นิดหน่อย”อาเสือพูด
“ว่ามา...”
“เวลาอาทำงาน อาละวาด...อย่าหงุดหงิดใส่คนอื่น เหมือนอย่างที่เคยทำ อยากได้อะไรหรืออยากให้อาทำอะไร บอกอาตรง ๆ อย่าประชด เพราะบางทีอาก็ไม่ได้รู้ใจกาวไปซะทุกเรื่อง”
“อือ”รับคำเบา ๆ ยอมรับก็ได้ว่าที่ผ่านมา อาละวาดและหงุดหงิดเพราะเรื่องง่าย ๆ เพียงเพราะอาเสือไม่สนใจ
“แล้วกาวละมีอะไรจะบอกอาไหม”
“ห้ามกลับบ้านช้า ห้ามไปไหนไม่บอก ห้ามสั่ง ห้ามบังคับ ห้ามไม่ให้เพื่อนเข้ามา ห้ามไม่ให้กาวไปเที่ยวบ้านเพื่อน ห้ามตะคอก ห้ามตีด้วย!!! ห้ามไปนอนกับคนอื่น ห้าม...มีอะไรไม่บอก ห้ามมีอะไรปิดบัง ห้าม...”
“โห...ทำไมของอาเยอะจัง!!!!”อาเสือโวย
“ก็กาวอยากให้อาเสือทำให้กาวนี่”ผมกอด พร้อมอ้อนไปด้วย อาเสือโยกตัวเล็กน้อย
“โอเค ๆ ไอ้เด็กดื้อขี้อ้อนของอา”
“ถ้าผิดสัญญาละ?”ผมเอียงคอถาม อาเสือเลิกคิ้วขึ้น
“ถ้าคนผิดสัญญา ก็ต้องทำตามที่อีกคนบอกทุกอย่าง!!! ดีไหม...”ผมพูด อาเสือไม่ยอม ไม่พูดก็ไม่พูด...สัญญาคนเดียวก็ได้ว่ะ
“หึหึหึ”
COMMENT PLEASE
ขอบคุณที่อ่านและคอมเม้นค่ะ ^^
ขอบคุณที่อ่านและคอมเม้นค่ะ ^^
ฮ้าาา เข้าใจกันซะทีนะ
ตอบลบวรั๊ยยยย... เริ่มดีขึ้นแล้วสินะ
ตอบลบ