ตอนที่ 15 ความแตก...ดังโพล๊ะ
หยุดเรียนไปเป็นอาทิตย์ แถมวันนี้ยังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่อีก ผมนั่งหลบมุมหลังห้อง ในฝูงกลุ่มเพื่อนที่ตัวใหญ่ พวกมันนั่งบังอาจารย์ไว้ไม่ให้มองเห็นไม่งั้นอาจมีโดนด่าได้ เรียนเสร็จทุกอย่างไม่ได้เข้าหัวเลย ว่างเปล่าเหมือนตอนเดินเข้ามา ไอ้บอลสะกิดให้ผมตื่น ทั้งที่กำลังหลับสบาย
“ไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือกัน”ไอ้โรลชวน หลายคนก็เห็นด้วย เออออ...รีบลุกจากเก้าอี้
“ไปเปล่า ไอ้เชี่ย...นอนน้ำลายไหล”ไอ้บอลหันมาหา ผมพยักหน้าไม่รู้จะพูดอะไร อยากนอน
“ไปได้เปล่ามึงน่ะ”ไอ้โรลหันมาถาม
“ได้ดิ”เก็บกระเป๋าสะพายขึ้นบ่า
“ให้ว่องดิว่ะ เจอกันที่ร้านเลยไหม”พวกไอ้โป่งพูด ผมพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาอาโชติก่อน ต้องบอกไม่งั้น อาเสือบ่นน่ารำคาญอีก
“อาโชติ กาวไปกินข้าวกับเพื่อนนะ”
“ที่ไหนครับ”
“ร้านก๋วยเตี๋ยว”
“............................”ยืนคิดนานอีกละ ผมละเบื่อสุด ๆ
“หิวแล้ว จะคิดอะไรนานนัก!”
“โอเคได้ครับ ร้านก๋วยเตี๋ยวคนเยอะไม่น่าจะเป็นอะไร คุณกาวก็อย่าละสายตาไปจากผมแล้วกัน”อาโชติบอก ผมพยักหน้า รีบขึ้นไปขึ้นรถกับพวกไอ้บอล โดยมีรถอาโชติขับตาม พอถึงร้านก๋วยเตี๋ยวก็เว้นระยะให้ผมได้มีเวลาอยู่กับเพื่อน พวกมันแจ้งข่าวว่าอีก 2 อาทิตย์ก็จะไปค่ายแล้ว ผมยังไม่บอกอาเสือเลย ตายแน่...
“พรุ่งนี้พี่กาวใหญ่เรียกเข้าไปเอาใบแจ้งกิจกรรมด้วยนะโว้ย”ไอ้บอลบอก ผมพยักหน้า
“กูไปเอาให้ ๆ”ไอ้โรลอาสาเช่นเคย
“ฟรี?”
“ค่าเดินเล็กน้อย”มันพูด เพื่อน ๆ ตบหัวมันกันใหญ่
“โถ่วววว กูก็คิดว่าจะมีน้ำใจ”
“กูพูดเล่นหรอกน่า...หึหึ”
“ถุ้ย! ได้ก็ดีใช่ไหมว่ะโรล”
“เออ”มันทำเอาทุกคนหัวเราะ พร้อม ๆ กัน
กินก๋วยเตี๋ยวกันเสร็จอยากจะเดินย่อยแต่ไม่ไหวแล้ว อยากนอนขึ้นมาซะงั้น เลยแยกกับพวกมันมากลับมาบ้าน โทรหาอาเสือ...ว่าวันนี้จะกลับมากินข้าวไหม
“อาทำงานอยู่”
“จะโทรมาถามว่าจะกลับมากินข้าวไหม”
“หึหึ...ทุกทีก็ให้ช่วงโชติโทรไม่ใช่เหรอไง หรือว่าทนคิดถึงอาไม่ไหว?”อาเสือบอกกลั้วเสียงหัวเราะ บนชักโทรศัพท์ออกจากหูแล้วทำปากขมุบขมิบ ไอ้คนหลงตัวเอง!!!!
“จะกลับหรือไม่กลับ”
“อือ ไม่กลับ”
“ทำไม!!!!!”
“กาว...อย่าเสียงดังใส่อา”
“แล้วทำไมวันนี้ไม่กลับ”
“อาต้องไปหาดใหญ่กะทันหัน เพิ่งรู้กำหนดการณ์เมื่อกี้นี้เอง”
“ดีเนอะ นึกจะไปก็ไป...”ผมบ่น น้อยอยู่หรอก...ถ้าไม่โทรมาก็คงไม่รู้
“ไม่กี่ชั่วโมงก็กลับแล้ว บินไปดูที่สร้างสวนสนุกเฉย ๆ”อาเสือปลอบ แต่ผมดันเงียบ...ไม่ยอมพูดและไม่ยอมวาง
“...............................”
“เข้าใจอารึเปล่า”
“คงงั้นมั้ง”
“ทำแบบนี้อีกแล้วเรา สงสัยกลับไปต้องคุยกันยาวเรื่องนี้ซะละมั้ง”
“ตามใจอาเสือ”
“ตามใจอาก็อย่าเพิ่งงี่เง่าใส่อา กาวต้องเข้าใจอาด้วยว่าอาทำงานไม่ได้ไปเที่ยวเล่น”
“พูดมาก ตกลงไม่กลับใช่ไหม”
“กลับแต่กลับช้า อาพูดตอนไหนว่าจะไม่กลับ”
“งั้นไม่ต้องกลับเลย”
“กาว...”
“ก็อาเสือน่ะ!!!!”ผมขึ้นเสียง
“พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะเรา”
“เบื่อที่สุด!!! เบื่อบ้านนี้!!!! เบื่ออาเสือ!!!! เบื่อที่สุด!!!!!”ผมร้องใส่โทรศัพท์ แล้วกดวางสาย...ไม่ต้องกลับมาเลยก็ดีวันนี้ เบื่อ ๆ ต้องหาอะไรทำก่อนแก้เซ็ง
ผมดำเนินอาหารเย็นไปตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ...หลังจากขึ้นห้องนอนแล้ว จะไม่มีใครขึ้นมายุ่มย่าม เวลานี้ผมจะมีเวลาเป็นส่วนตัว เลยโทรไปให้ไอ้บอลมารับที่ข้างกำแพงอย่างเดิม เรียกสุดามาบอกให้สมหมายช่วยเอาบันไดไปวาง ก็โดนขอร้องว่าอย่าไป แต่ผมก็ไม่ยอม รับปากว่าจะเข้ามาก่อนอาเสือกลับ
“โธ่ หาเรื่องอีกแล้วนะคะ”
“เออน่า อาเสือไม่อยู่...นี่ก็จะสามทุ่มแล้ว คงนอนที่หาดใหญ่เลย”
“โทรเช็คก่อนไม่ดีเหรอคะ...ปุปปั๊ปกลับมาจะซวยกันหมด”คำแนะนำของสุดาทำให้ผมพยักหน้า ยอมโทรหาอาเสืออีกครั้ง
“ว่าไง หายงอนอาหรือยัง”
“จะกลับมานอนบ้านไหม”ผมถามน้ำเสียงเรียบ ๆ ไม่ได้งอน น้อยใจหรืออะไร
“อืม....กาวนอนคนเดียวได้รึเปล่า”อาเสือทำเสียงค่อย ๆ
“กะแล้ว!!! นอนที่นั่นสินะ”
“อากาศไม่ค่อยดี คนขับฮ.บอกว่าเอาฮ.ขึ้นไม่ได้ ที่นี่มีฝนตกหนักเลย”อาเสือบอก ผมเลยเงียบจ้องหน้าสุดาที่ยืนลุ้นอยู่
“งั้นไม่ต้องกลับก็ได้”ผมก็บอกเสียงเบากลับไปเช่นกัน
“เอายังไงดี นี่อาก็รอจะขึ้นเครื่องกลับไปอยู่”
“ไม่ต้องหรอก! อาเสือนอนที่โน่นเลยก็ได้”ผมบอกอย่างว่าง่าย
“กาวนอนคนเดียวได้นะ?”
“ได้น่า...ก่อนหน้านี้ก็นอนคนเดียวไม่ใช่เหรอไง!!!”
“หึหึ โอเค...กาวของอาเก่งอยู่แล้ว แต่ถ้ามีอะไรโทรมาหาอาเลยนะ”
“อือ”
“งั้นอาวางสายแล้ว สุดาเอานมมาเสิร์ฟรึยัง...”จู่ ๆ อาเสือก็ถามขึ้น อย่างกับตาเห็นว่าสุดายืนอยู่ตรงหน้า ผมจ้องหน้าเบิ่งโตกับสุดา
“อะ เอ่อ...เอ่อ ละ แล้ว”
“ดีมาก ดื่มนมให้หมด...จะให้อาโทรไปบอกช่วงโชติมานอนบนตึกเป็นเพื่อนไหม?”
“ไม่!!!!”ตะโกนกลับไปอย่างลืมตัว
“แหะ ๆ กาวเบื่ออาโชติบ่น ไม่ต้องตามมาเลยนะ”
“ครับ ๆ คนเก่งของอาจะนอนได้รึยัง...พรุ่งนี้เรียนกี่โมง”
“เอ่อ...”ผมคิด ถ้าบอกเช้า...ก็ต้องให้อาโชติเข้ามาปลุกแต่เช้าแน่เลย ความจริงพรุ่งนี้เรียนแปดโมงครึ่ง สิบโมงก็น่าจะเรียนเสร็จ แล้วก็มีไปเอาใบงานต่อ...ช่วงบ่ายก็ฟรี งั้น...โดดตอนเช้าไปเลยแล้วกัน
“สิบโมง”
“โอเค พรุ่งนี้ทันอาจะไปส่งที่มหาลัยฯ”
“ห๊ะ!!!! อาเสือจะไปส่ง”
“อือ”
“ทำไมละ!”
“พรุ่งนี้อาต้องไปทำธุระที่นั่น แวะเข้าไปคุยกับอาจารย์กาวด้วย”
ชิบหาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“.......................................”ผมเงียบ คิดทางออกไม่ทันละ มาแบบไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้
“ไปนอนได้แล้ว”อาเสือไล่อีกครั้ง
“อืม...”ผมรับคำใจห่อเหี่ยว ก่อนวางสาย
“ว่ายังไงคะ กลับเหรอคะ”
“เปล่า ไม่กลับ...แต่อาเสือจะไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาพรุ่งนี้!!!!!”ผมพูดออกมาอย่างท้อแท้ ตายแน่ ๆ เดือนนี้เข้าเรียนไม่กี่ครั้งเอง ยิ่งถ้ารู้ว่า...สอบได้คะแนนเท่าไหร่ โดนบั่นคอตายแน่ ๆ สุดาแทนที่จะช่วยปลอบกลับยืนหัวเราะ
“หึหึ เอาแล้วไงละคะ ทำเรื่องอะไรไว้มั่งละที่มหาลัยฯ”
“สุดา!!!”
“ฮ่าฮ่า ก็คุณกาวน่ะดื้อ สุดาเตือนแล้วว่ายังไงคุณท่านจะต้องได้ไปที่มหาลัยฯ สักวันหนึ่ง เป็นยังไงคะ ได้ไปจริง ๆ คราวนี้ละ....”
ผมกลืนน้ำลาย อาจจะสงสัยว่าอาโชติตามประกบแบบนี้...จะหนีไม่เข้าเรียนได้ยังไง ได้สิ...ง่ายจะตาย ตึกมีทางลงสองทาง บวกทางหนีไฟอีกเป็นทางที่สาม ฉลาดอย่างอาโชติก็ต้องจอดรถดักทางออกอยู่แล้ว แต่ฉลาดอย่างผมคือเดินลงบันไดอีกทาง แล้วเดินออกชิว ๆ หลังมหาลัยฯ มันมีทางเดินผ่านอยู่ นศ.ที่อยู่หอในก็เดินผ่านเข้าออกกันตรงนี้ประจำ
ที่นี้ไอ้วันที่ไปกินข้าวกับเพื่อน ส่วนใหญ่คือวันที่เข้าเรียน ส่วนวันไหน...ที่โดดออกไป ผมกับเพื่อนก็ไม่ค่อยออกไปกินอะไรกันอีกแล้ว อาจารย์ประจำวิชาก็จะมีลิสต์รายชื่อส่งถึงอาจารย์ที่ปรึกษา ซึ่งผมได้รับคำเตือนมาแล้ว 2 ครั้ง คือขาดเรียนเกินกำหนด 1 ครั้ง และมาสายเกินกำหนด 1 ครั้ง ถ้าอาจารย์บอกส่วนนี้ให้อาเสือทราบ กูตายแน่ ๆ !!!!
“จึ้ก!!!!! สุดาไม่ให้กำลังใจเลย!!!!!”ผมตัดพ้อ สุดานั่งลง
“แล้วจะยังไงคะ ยังคิดจะออกไปอีกเหรอ...นอนเอาแรงดีกว่าค่ะ”ผมส่ายหน้า...เซ็ง ๆ หาเรื่องออกละดีแล้ว เวลานี้ละ เหมาะสุด...กลับมาจะได้มาลุยเรื่องวุ่นวายต่อ ตอนนี้ขอคลายเครียดก่อน
“ไปดีกว่า...ฝากห้องด้วยนะ”
“โธ่คุณกาว!!! ชอบพูดไม่ฟังแบบนี้...!!!!”สุดาเดินตาม ปิดไฟในห้องผมเรียบร้อย ลูกน้องอยู่หน้าบ้าน ผมก็เดินออกหลังบ้าน สมหมายนั่งตบยุงรอ
“ป่ะ”ผมเรียก
“โธ่อย่าไปเลยนะคะ”สุดาเดินตามมาพูดอีก
“ไม่ จะไป...!”ผมบอกอย่างดื้อดึง ปีนบันไดขึ้นไปนั่งบนกำแพงแล้วค่อย ๆ หาทางลงมา เสียงเครื่องยนต์ที่คุ้นเคย ไอ้บอล มากับไอ้แบงค์
ตุ้บ!! โอ๊ยยย...อิเชี่ยเจ็บ
“ฮ่าฮ่าฮ่า...!!”มันสองคนหัวเราะ ผมชูนิ้วกลางทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่พวกมัน แล้วรีบเปิดประตูขึ้นรถ ไปยังคลับแห่งหนึ่ง ที่ค่อยข้างหรูหราใช้ได้...ไอ้บอลมันจองโต๊ะไว้แล้ว คนที่นี่ก็เยอะซะด้วย
“เฮ้ย...วันนี้ลองเปล่าวะ”มีวัยรุ่นคนนึงเดินมาถาม ผมมองตาม
“อะไรว่ะ?”
“จะเนื้อหรือน้ำแข็งก็ได้”
“ไปไกล ๆ สัส พวกกูเที่ยวอย่างมีระดับ ไม่ใช่ขี้ยาอย่างพวกมึง”ไอ้บอลด่า
“มึงด่าใคร!!!!”มันขึ้นเสียง
“มึงไปไกล ๆ ส้นเท้ากูดีกว่า อย่ามามีเรื่องกับพวกกูเลย”ไอ้บอลเปิดทางเคลียร์
“คิดว่าแน่หรือไงมึง!!!! ไอ้เชี่ย!!!!”มันก็ไม่ยอมด่าไอ้บอลกลับ
“หึหึ กูลูก พันเอก xxx ถ้าไม่อยากมีปัญหา อย่ามาทำให้กูมีปัญหา คิดจะเล่นกับกู ช้าไปอีกร้อยปีไอ้สัส!!!!”
“อู้ววววว”ผมกับไอ้แบงค์พูดใส่พร้อมกัน ไอ้ตัวเชี่ยนี่ยอมเดินออกแต่มองหน้าอย่างเอาเรื่อง ไอ้บอลก็ไม่ยอม มันเรียกผู้จัดการร้านมาสั่งสอน ก่อนจะให้คนไล่พวกนี้ออกไป
“เชี่ยจริง ๆ เสียอารมณ์หมด!!!!”
“เอาน่า ๆ มาชน!!!!!”ผมถือแก้วเหล้า ชนดื่ม ๆ อยู่หลายแก้ว จนอารมณ์สนุกเริ่มมา ออกไปเต้นสีคนให้ได้เหงื่อ มันส์มาก อาการเซก็เริ่มมาเพราะมันเริ่มหลายแก้วเกินไป ไอ้บอลกับไอ้แบงค์ก็สีสาว ๆ ใกล้กับผมนี่แหละ กำลังเมามันส์ไอ้บอลลากผมออกมา
“ไอ้เชี่ย อะไรว่ะ!!!!!!”ผมด่ามัน ตัวเซ ๆ
“ตีสองละ สโนไวท์กลับถ้ำค่ะ”ไอ้บอลบอก
“ไอ้เชี่ย ซินเดอเรล่าไม่ใช่เหรอว่ะ”ไอ้แบงค์แก้ไปหัวเราะไป
“เออ ๆ เชี่ยไรกูจำไม่ได้ ไป ๆ กลับบ้านได้แล้ว”
“ไม่กลับ!!! วันนี้อาเสือไม่อยู่โว้ย”
“จริงเหรอว่ะ!?!”
“เออ เขาไปนอนหาดใหญ่”ผมบอกยิ้มโอ่ ๆ แต่หลังจากที่ตกลงกันอยู่นาน ไอ้แบงค์เสือ.กมีควิซพรุ่งนี้เช้า เซ็งอารมณ์มาก ต้องกลับทั้งที่ไม่อยาก พวกมันมาส่งที่เดิมอย่างเคย ไอ้บอลช่วยดัน ๆ ผมขึ้นไป หมาเชี่ยก็เห่าเสียงดัง เดี๋ยวคนในบ้านก็ตื่นมากันหมดหรอก!!!!
“เร็ว ๆ ไอ้เชี่ย กูเมื่อย”
“เดี๋ยวดิ มันเหยียบไม่ได้เนี่ย!!!!”ผมบ่น พยายามปีนไปตรงที่เดิม มือจับบันไดไว้แล้ว
“อึ้บ!!!!”
“ได้ยัง!!!”ไอ้แบงค์ถามเร่งกูอีก เดี๋ยวกูตกไปคอหักตายว่าไง!!!
“อย่าเร่งได้ไหม แม่ง!!!!”ผมสบถไปอย่างอารมณ์เสีย
“เออ ๆ ไม่เร่ง ๆ เร็วครับ กูอยากกลับบ้านแย่แล้ว หนาว ๆ ร้อน ๆ ยังไงไม่รู้”ไอ้บอลพูด ผมคว้าบันไดมาได้ ก็ค่อย ๆ เหยียบลงมาเหลือแค่หัวโผล่ไป
“โชคดี คึคึคึ”พวกมันสองคนเห็นว่าผมโอเคแล้วจึงขับรถออกไป เฮ้อ...หมดชีวิตไปอีกวัน
“ไปไหนมา????”เสียงทุ้มด้านหลังทำให้ผมตกใจ จำเสียงนั้นได้โดยไม่ต้องหันมอง จู่ ๆ ก็ปล่อยมือตัวเองออก ตัวก็ไถลลงล่างอย่างรวดเร็ว หลับตาปี๋เพราะคิดอยู่ว่ากระแทกแน่ ๆ แต่ก็มีวงแขนรับไว้เสียก่อน ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เป็นหน้าอาโชติพร้อมลูกน้องอีกสองคน แขนพันกันอยู่เนี่ย
“แฮะ ๆ”แสยะยิ้มให้อาโชติ ที่ตอนนี้หน้าเครียดไปแล้ว ก่อนจะหันไปเจอหน้าอาเสือ
“อาถามว่าไปไหนมา!??!?!?!?!?!?!”
“เอิ๊ก!!!!”ผมเรอเป็นคำตอบ อยากตบปากตัวเองชะมัด!!!!
“กาว!!!!!!”อาเสือลากผมเข้าบ้านทันที
“ใครสมรู้ร่วมคิด ฉันจะไล่ออกให้หมด!!!!!”
เสียงตวาดดังลั่น สมหมายยืนก้มหน้าอยู่ท้ายสุด กับสุดาที่มีอารมณ์ไม่ต่างกัน ผมตกใจ...พอ ๆ กับทุกคน อาเสือดูโกรธมาก จะทำยังไงดี!?!?!?!
http://my.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1051149
โดนจับได้แล้ว กาวนี่ก็ดื้อจนได้เรื่อง อาเสือคะลงโทษหนักๆเลยค่ะ กุญแจมือ แซ้ อุ้ย ไม่ใช่ sm. แหะๆๆ ล้อเล่น อาเสือเบาๆมือกับน้องกาวหน่อยน้าาา เดี่ยวน้องช้ำ
ตอบลบกาววววววว อยุดีไม่ว่าดีนะคะ โดนจัดหนักแน่ๆๆ
ตอบลบ