ตอนที่ 23
อาเสือไม่ได้เข้ามาหาตามที่สัญญาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน สุดาเข้ามาบอกพร้อมแม่บ้านคนอื่น เตรียมตัวรับแรงอาละวาดจากผมเต็มที่ ผมนั่งกัดฟัน กำมือ และน้อยใจอาเสือมาก ๆ ผิดสัญญาอีกแล้ว ทุกอย่างมันรู้สึกแย่ไปหมด สิ่งที่อยู่ในใจยังอึดอัดบอกใครไม่ได้ ที่ทำให้ตอนนี้คือปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา พยายามเช็ดก็ไหลออกมาอีก ไหลออกมาอีก จนสุดานั่งข้างจับเข่าผม
“เป็นอะไรไปคะ คุณเสือไปทำงานเดี๋ยวก็กลับค่ะ”สุดาปลอบ ผมร้องไห้ไม่หยุด
“ไม่กลับก็ช่าง!!!!”
“แล้วร้องไห้ทำไมคะ ปกติไม่เป็นแบบนี้นี่ บทจะทำซึ้งอะไรแบบนี้คะ?”สุดาบอกกลั้วหัวเราะ ทำให้ผมยิ่งรู้สึกหงุดหงิด
“ไม่ต้องมายุ่งออกไปกันให้หมด!!!!”ผมไล่
“ไม่ได้ค่ะ คุณกาวต้องทานข้าวก่อน”
“ไม่!”
“อย่าดื้อสิคะ...ทำไมกลับมาพูดยากอีกแล้วละ?”
“จะไม่ออกใช่ไหม”ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา สุดาดึงมันออกโดยทันที
“เป็นอะไรคะ??? คุณกาว”แววตาดุของสุดาทำให้ผมชะงัก ก่อนปล่อยโฮออกมา ทุกคนในห้องดูตกใจรวมทั้งตัวผมเองด้วย สุดาเข้ามากอด
“คุณกาวเป็นอะไรคะ? เจ็บตรงไหน???”พี่อูร้องถาม ผมส่ายหน้า ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องร้องไห้มากขนาดนี้ก็ไม่รู้ สุดากับพี่แม่บ้านมองหน้ากัน ทุกคนดูเงอะงะตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรกันดี สุดท้ายสุดาโทรไปหาอาโชติ อาโชติบอกว่าอาเสือเข้าประชุม ผมเลยร้องไห้อีกครั้ง
“ไม่กลับมาใช่ไหม?”ถามขึ้นหลังจากสุดาวางสายไปแล้ว สุดาทำหน้าเจื่อน ๆ
“คุณท่านก็ไปทำงานเหมือนทุกทีไงคะ”ทุกคนปลอบ ผมพยักหน้า พยายามจะหยุดร้อง จนหยุดได้จริง ๆ จึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ อารมณ์แปรปรวนทำให้ทุกคนยืนงง
“เอ่อ พร้อมจะทานแล้วใช่ไหมคะ?”ถามให้แน่ใจว่าผมจะไม่คว่ำจานข้าว ผมพยักหน้า...หิวมาก ๆ แล้ว
“ปลากะพงนึ่ง ผัดผัก ขาหมู นะคะ”สุดายกขึ้นมาเสิร์ฟแล้วบอก ผมยิ้มกว้าง...มีขาหมูแบบเมื่อวานอีก
“ตักข้าวเลยนะคะ?”ถามบ่อยจริง
“อือ!!! ถามทุกอย่างเลย!!!!”ผมตวาดออกไป
“ก็ต้องถามก่อนสิคะ เผื่อไม่ชอบใจคว่ำจานขึ้นมา จะลำบากพวกพี่ ๆ อีก”
“จึ้ก! จะบ่นก่อนกินข้าวใช่ไหม?”ผมเหวี่ยงใส่สุดา
“เปล่าค่ะ ๆ ตักข้าวสิ”
นั่งทานอาหารทุกอย่างคนเดียว ข้าวสวยหมดหม้อเลย...อิอิ อร่อยจริง ๆ นมอีกแก้ว น้ำส้ม แต่วันนี้เหม็นบัตเตอร์เค้กมาก ต้องให้รีบยกออกไปไกล ๆ
“เอ่อ...หิวมากเหรอคะ”
“อืม เย็นนี้กินขาหมูอีกนะ เจ้านี้ทำอร่อยดี”ผมบอก
“จะดีเหรอคะ? กินทุกมื้อคุณท่านจะเอ็ดเอา มีแต่มัน...ไม่ดีต่อสุขภาพเลย”
“ไม่มีก็ไม่กิน!!”บอกเสียงเรียบ ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องอาหาร แม่บ้านแยกย้ายกันไปทำงาน ผมกวาดสายตามองวันนี้ไม่เห็นอานัย คงไม่ได้มาทำงานที่นี่ จึงเดินออกมาเล่นข้างนอก สมหมายกำลังขุดดิน
“ทำอะไร?”
“อ้าวคุณกาว ออกมาทำไมครับ...ร้อนออก”
“ปลูกอะไรอีกแล้ว”
“กระเพราครับ เพิ่งได้เมล็ดมาใหม่”
“กระเพรา?”สมหมายเด็ดใบที่เกิดก่อนมาให้ดม ผมรับมาดมแล้วทำท่าอยากอาเจียน กลิ่นมันฉุนมาก ๆ สูดเข้าไปนิดหน่อยก็เกิดเวียนหัว
“แหวะ...เหม็น”
“สมุนไพรนะครับ”
“เหม็น...กาวเวียนหัว”ผมบอกเสียงเบา แต่สมหมายคงไม่ได้ยิน แดดคงแรกอยากสมหมายว่า ผมลุกขึ้นหวังจะเดินเข้าบ้าน พอลุกขึ้นยืนมันก็เกิดหน้ามืดขึ้นมา ตัวเองล้มลงไม่ได้ระวังหัวฟาดกับโต๊ะดังตุ้บ!
“คุณกาว!!!!!!!!!!!!!!!!!?!?!?!?!?!?!?!?!??!?!”เสียงสมหมายเรียก ผมนอนนิ่งไปทันที รู้สึกตัวแต่ขยับไม่ได้ เพราะมันเจ็บที่หัว เข้าใจว่าแตกแน่แล้ว ตอนที่เอามือลูบ ๆ แล้วเหมือนมีน้ำเหลว ๆ ออกตรงเลยหางคิ้ว
“ว้ายยยยยยยยยยยย!!!!!!”เสียงใครสักคนร้องขึ้นมา ไม่ได้ลืมตาดู อีกสักแปบเดียว...ก็ได้ยินคนวิ่งมา ตอนนี้สมหมายอุ้มผมเอาไว้แล้ว
“เกิดอะไรขึ้น!!?!?!?!?!”สุดาเสียงสั่น
“คุณกาวเป็นลม”
“เรียกรถพยาบาล”เสียงใครว่าไม่รู้
“เรียกรถเลย โทรบอกคุณโชติด้วย”ผมนอนนิ่ง ๆ หายใจเข้าลึก ๆ
“สุดา”เรียกเสียงสั่น สุดามาจับมือเอาไว้
“อยู่นี่ค่ะ!!! ใจเย็น ๆ นะคะ เดี๋ยวรถรพ.ก็มาแล้ว”ผมยิ้มออกไปน้อย ๆ ทั้งที่ยังหลับตา
“กาวเจ็บ”
“ค่ะ ๆ ใจเย็น ๆ นะคะ ทำไมรถยังไม่มาอีก!!?!?!?!??!”
“คุณกาวเป็นอะไรสุดา!!!!!”เสียงป้าแม่ครัว สุดาร้องตอบ มีคนเอาผ้ามาเช็ดแผล ผมสะดุ้งสุดแรงเพราะเจ็บ
“โอ๊ย!!!!!!!”
“ทำเบา ๆ สิ!!!!!”สุดาตวาด
“แผลไม่ใหญ่ค่ะ ไม่น่าจะได้เย็บ”สันนิษฐานกันถึงห้านาที รถพยาบาลวิ่งเข้ามาอย่างคุ้นเคย ผมถูกส่งตัวขึ้นรถ รู้ทันทีว่าต้องไปที่ไหน มือตัวเองก็เกิดรู้สึกเย็นขึ้นมา
“สุดาไม่ไป!!!!”ตวาดเสียงลั่น
“ไปทำแผลเฉย ๆ ค่ะ ไม่ได้นอน...”
“ไม่ไป!!!!!!!”ผมร้องลั่นด้วยความกลัวมาก ๆ สุดาก็รู้ว่าเพราะอะไรผมถึงไม่ชอบไปรพ. มันเกิดความกลัวอะไรบางอย่างขึ้นอย่างประหลาด
“อึก...ไม่ไป”พูดอย่างเหนื่อยล้า พยาบาลเข้ามาทำแผลให้อย่างรวดเร็ว
“ไม่ต้องไปก็ได้ค่ะ...แผลไม่ต้องเย็บ”นางพยาบาลบอก
“แต่ถ้าไม่แน่ใจจะไปตรวจดูที่รพ.ไว้ก็ดีนะคะ”แนะนำอีกหน ผมรีบขยับปาก
“ไม่ไป!!!”
“เอ่อ...”สุดาอ้ำอึ้ง ไม่มีอำนาจตัดสินใจใด ๆ ไม่นานอาเสือก็โทรเข้ามา บอกว่าไม่ต้องพาผมไป ให้ขึ้นไปนอนบนห้อง อาเสือกำลังกลับ ผมถูกอุ้มขึ้นห้องอีกครั้ง มีคนอยู่ในห้องหลายคน
“เจ็บ”จับแผลตัวเองเบา ๆ
“อย่าจับสิคะ พักนี้คุณกาวดูแย่จัง...สงสัยดวงไม่ดี”
“ไม่ใช่หรอก เพราะอาเสือตั้งหาก!!!”ผมบริภาษออกไป ตอนนี้โกรธมาก ๆ ทุกอย่างเป็นเพราะอาเสือทั้งนั้น ฮึก ๆ คลุมโปงร้องไห้อีกหน แม่บ้านสองสามคนนั่งเงียบ จนสุดาไล่ให้ออกนอก แล้วเดินมาลูบแขนผม
“ใจเย็น ๆ นะคะ คุณกาวป่วย...จิตใจเลยอ่อนแอ ยาอยู่ไหนคะ...ทานข้าวเมื่อกี้ได้ทานยาหรือยัง”สุดาร้องถาม ผมส่ายหน้า ถุงยาตัวเองนอนทับอยู่ เลยไม่ต้องกลัวสุดาหรือใครจะหาเจอ
“แย่จริง เดี๋ยวสุดาให้คนลงไปเอาให้นะคะ”หาตั้งนานก็หาไม่เจอ ผมไม่ได้บอกว่าอยู่ตรงไหน สงสารสุดาถ้าอาเสือมาต้องโดนดุอีกแน่ ๆ แต่ช่วยไม่ได้ผมให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ
นอนหลับไปสักพักเข้าใจ ตื่นมาอีกทีเข้าใจว่าคงเย็นมากแล้วแต่ยังไม่ค่ำ ดูจากนาฬิกาข้างฝาบอกเวลา ห้าโมงเย็น กลิ่นแปลก ๆ ทำให้ต้องสอดสายตามองดู ข้างเตียงอีกด้านมีคนนอนอยู่ ผมตกใจเล็กน้อยก่อนจะนอนลงตามเดิม เป็นอาเสือ...
“ออกไป!!!!”ผมไล่ อาเสือขยับมือที่พาดเอวอยู่เล็กน้อย ลืมตาขึ้นมามอง
“ตื่นแล้วเหรอ”
“ออกไป!!!!”ผมไล่อีก กลิ่นน้ำหอมอาเสือทำให้รู้สึกไม่ดีเป็นอย่างมาก คงไม่ดีแน่...ถ้าผมจะอาเจียนอีกรอบ มันเหนื่อยจนไม่รู้จะเหนื่อยังไงแล้ว เวลาโก่งคอออกไปรู้สึกเหมือนพลังงานทุกอย่างมันออกไปด้วยจนหมด
“กาว! อากลับมาแล้วไง มาอยู่เป็นเพื่อนกาวแล้ว! เพราะฉะนั้นไม่ต้องอาละวาดแล้ว”
“ไม่อยากฟัง! ออกไป!!!”ผมไล่ ไม่ไล่เปล่าดันมือออกสุดแขน อาเสือเกือบตกเตียง
“กาว!!!!!”ตวาดใส่ผมเสียงดัง
“ออกไป ไม่ต้องมาใกล้!!!!!”ผมตะโกนดังลั่น ไม่มีคนเข้ามาอาจเป็นเพราะผมอยู่กับอาเสือ อาเสือลุกขึ้นนั่ง เสยผมอย่างหัวเสีย ผมยกเท้าถีบขาอาเสือที่นั่งอยู่ ดันออกไปให้ไกล ๆ อาเสือดูตกใจก่อนจะตีเพลี๊ยลงมาเท้า ทำให้ผมช็อคไปบ้างเหมือนกัน
“นิสัยแย่ขนาดนี้เลยเหรอเรา!!!! นี่อานะ!!!!”
“ฮึก...”ผมร้อง หลังจากที่โดนตี ยกมือทุบอาเสือใหญ่โต
“กาว!!!!”
“ฮึกกกกก เกลียดที่สุด อาเสือเลวที่สุด!!!!!”
“กาวหยุด!!!! อาเคยสอนให้ทำนิสัยแบบนี้เหรอ?? ทำคนอื่นได้...แต่คนอื่นทำกลับแล้วไม่ยอมเหรอ!!! นิสัยเลวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”อาเสือด่ากราด หัวเสียสุด ๆ ผมร้องไห้สะอื้น หายใจแทบไม่ทัน
“เลวแบบอาเสือไง!!!”
เพลี๊ย!!!!!! อาเสือตบแก้มดัง ผมช็อคสุด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ร้องไห้โฮ หยิบข้าวของอะไรที่ใกล้มือที่สุด ปาใส่อาเสือ
“ออกไป!!!!”
“กาว!!!!!”
“ออกไป ฮือออออออออออออออออออ....”น้ำตาไหลเต็มสองตา เสียใจและผิดหวังที่สุด
“กะ เกลียดอาเสือทะ ที่สุด...ฮึก ๆ”ผมร้องออกไป
“อาจะเลิกพูดกับกาว ถ้ายังทำนิสัยแบบนี้อีก!!!”ยังด่าผมไม่หยุด ได้...ไม่ออกไปดี ๆ พื้นที่ห้องนี้มันไม่มีความเป็นส่วนนักละก็ ผมออกเอง!!!!!
ผมลุกขึ้นด้วยท่าทางโงนเงน ปรับตัวให้เข้ากับการทรงตัวบนพื้นโลกได้ ก็หยิบหนังสือทุกอย่างที่ใกล้ที่สุด ปาใส่อาเสือ อาเสือพยายามจะเข้ามาล็อคตัวไว้ แต่ผมวิ่งออกทางประตู!!!!!
“ฮึก ๆ เกลียด เกลียดอาเสือที่สุด!!!!”ร้องไห้วิ่งไปมุมห้องเก็บของ อาเสือวิ่งตามมาแล้วผลักผมเข้าไป ก่อนจะปิดประตูไม่ให้ออก ผมตกใจเพราะห้องมันมืดมาก
“อาเสือ!!!!”ผมร้อง
“อาจะทำโทษกาว!!! นิสัยแบบเราพูดยังไงก็ไม่ฟัง!!! นั่งอยู่ในนั้นแล้วทบทวนการกระทำตัวเองซะ!!!!”
“ม่ายยย ๆ ๆ ๆ”
ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ผมเคาะห้องรัว ๆ ในห้องมันมืดและผมก็กลัวมาก!!!!!
“ปล่อยกาวไป!!! ฮือออออออออออออออ...”ผมร้องไห้หนักมาก อาเสือไม่ยอมเปิดประตู แค่ 5 นาทีก็เหมือน 5 ชั่วโมง ทั้งกลิ่นอับในห้องทำให้ผมรู้สึกเกิดอาการคลื่นไส้ อากาศถ่ายเทไม่สะดวกเลย
หายใจไม่ออก...
“ปะ เปิดให้กาว”พูดเสียงเบา หมดแรงที่จะเคาะประตูแล้ว ผมนอนคุ้ดคู้กอดตัวเองอยู่ตรงประตู ผมกลัวไม่ชอบความมืด ร่างกายสั่นเทา ฟันกระทบกันดังกึกกัก น้ำตาไหลไม่หยุด
“กะ กลัว...ทุกคนจะฆ่ากะ กาว”ผมร้องออกไป
“กะ กาวกลัว กาวไม่อยากตาย...ฮึก”ยกมือจับท้องของตัวเอง หมอบอกว่ามีเด็กอยู่ในนี้ ผมไม่รู้...แกจะกลัวแบบผมรึเปล่า ตัวสั่นแบบผมตอนนี้ไหม
“โอกกกกกกกก”ผมอาเจียนพุ่งออกมา
“โอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“ฮึก...ฮึก ๆ ๆ”ผมไม่รู้จะทำยังไง ทุกอย่างน่ากลัวไปหมด อาเสือเปิดประตูเข้ามาทันทีที่ได้ยินเสียง สองผมของผมเอง เต็มไปด้วยอาเจียน เสื้อผ้าก็เปรอะเปื้อนเหม็น
“กาว!!!!!!!”อาเสือตกใจมาก อาโชติตะลึงงันยืนนิ่งอยู่กับที่
“กะ กาวไม่รู้ ไม่รู้...กาวกลัว กลัว กลัว...ไม่รู้ กาวเปล่า..กาวไม่รู้”ผมพูดออกไปซ้ำ ๆ ทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรไปบ้าง อาเสือเข้ามากอดไว้สุดตัว
“กาวกลัว กะ กลัวแล้ว...”ผมร้องด้วยความตกใจไม่หยุด
“อาอยู่นี่ อาขอโทษ อาขอโทษ...”อาเสือยกตัวผมลอยออกจากห้อง
“ทำความสะอาดแล้วล็อคห้องไว้ซะ”เสียงสั่งดังลั่น แม่บ้านรีบพากันวิ่งวุ่นใหญ่
“อาขอโทษ”อาเสือบอกอีก พาผมไปยังห้องอาบน้ำ
“ฉันทำเอง ให้สุดาเตรียมเสื้อผ้าเข้ามาให้ที แล้วจัดการห้องกาวให้เรียบร้อยด้วย”อาเสือบอก อาโชติรีบออกไป โดยไม่พูดอะไรต่อสักคำ อาเสือหันมามองผมที่ปากคอสั่นด้วยความใจ แล้วถอดเสื้อผ้าออกหมด อาบน้ำให้เหมือนเป็นเด็ก ๆ และแต่งตัวก่อนจะให้มานอนบนเตียงของอาเสือ
“กะ กาวอยู่ไม่ได้แล้ว กาวกลัว...กลัว อยู่ไม่ได้”ผมร้องบอกน้ำตาไหลพราก จนอาเสือต้องเข้ามากอด
“ชู่วววว มีอาอยู่ตรงนี้กาวไม่ต้องกลัว อาขอโทษนะครับ กาวเป็นเด็กดีของอา...”
“กาวกลัว...กาวถูกขัง ฮึก...”ผมร้อง
“อาไม่ได้ตั้งใจ อาจะไม่ทำอีก...”
“กาวกลัว กลัว....”
อาเสือไม่พูดอะไรต่อสักคำ ได้แต่กอดผมไว้อยู่อย่างนั้น ผมร้องจนเหนื่อยหลับไปเอง ตื่นมาอาเสือไม่อยู่แล้ว สุดาบอกว่าอาเสือกำลังทำกับข้าวให้ผมทาน ฟังแล้วไม่น่าเชื่อ...แต่อาเสือกำลังทำจริง ๆ
“คุณกาวคะ”สุดาเอ่ยเสียงเรียบ ยื่นถุงยามาให้ผม ใจหายวาบกระชากถุงยาออกจากมือสุดา และมองอย่างไม่ไว้ใจอีกต่อไป! สุดาน้ำตาคลอที่เห็นผมมีปฏิกิริยาอย่างนั้น
“คุณกาว...”สุดาเข้ามากอดแล้วร้องไห้ ผมได้แต่นิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลพราก
“อย่าบอกอะ อาเสือ”ผมกัดฟันพูดออกไป
“คุณกาว! ยังไงคุณท่านก็ต้องรู้อยู่ดี”
“อย่าบอกเขา...ในนี้เป็นของกาวคนเดียว เขาจะฆ่าลูกกาว ฆ่ากาวด้วย...เมื่อกี้เขาก็จะฆ่าแต่ไม่สำเร็จ”คำพูดของผมทำให้สุดาร้องไห้โฮ
“คุณกาว!!!!”
“กาวอยู่ไม่ได้ อยู่ที่นี่ไม่ได้!!!! ต้องไป...กระเป๋าอยู่ไหน...!?!?!?!”ลุกออกจากเตียง
“คุณกาว!!!!!!”สุดาจับตัวผมไว้ ผมรีบสะบัด
“อยู่ไม่ได้!!!!”ย้ำอีกที
“คุณกาว!!!! ใครอยู่ข้างนอกมาจับคุณกาวหน่อย”
“ปล่อยกาว!!! กาวอยู่ไม่ได้...อาเสือจะฆ่ากาว!!!!”ผมร้องบอก ถ้าอยู่อาเสือต้องจับเข้าห้องมืดอีกแน่ ๆ ผมอยู่ไม่ได้
“อะไรกัน!!!! กาวลงมาจากเตียงทำไม!!!!!”อาเสือพุ่งเข้ามากอด
“อาเสือจะฆ่ากาวแล้ว กาวกลัว...อยู่ไม่ได้”ผมละล่ำละลักบอก อาเสือกอดแน่น ๆ
“ไม่ฆ่าครับ ๆ อาไม่ฆ่ากาวนะ...อาขอโทษ”
“กาวตายไม่ได้นะ...ตายไม่ได้จริง ๆ”ผมร้องไห้
“ครับ ตายไม่ได้...อาไม่ปล่อยให้กาวตายเด็ดขาด!!!! อาขอโทษ!!!!”อาเสือพูดอยู่อย่างนั้น จนผมสงบลง
ขาหมูกับข้าวสวย และผัดผักอาหารเมนูเมื่อเช้าอยู่ยกมาวางตรงหน้า ก่อนหน้านี้ผมไม่หิวแต่พอเห็นขาหมูก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความอยาก ส่วนผัดผักอาเสือเป็นคนทำให้...
“อาจะหยุดงานเดือนนี้ทั้งเดือน ดูแลกาว...เพราะฉะนั้นกาวไม่ต้องกลัวอะไรแล้วนะ”อาเสือพูด แต่ผมไม่ใส่ใจอีกต่อไป ตามองแต่ขาหมูถ้วยใหญ่
“วันนี้คุณกาวกินแต่ขาหมูทั้งวันเลยค่ะ เจ้านี้อร่อย...ขึ้นโต๊ะทีไร คุณกาวทานได้หลายจาน”สุดาบอกเสียงเรียบ ผมไม่กล้ามองหน้าสุดา อะไรที่ปกปิดไว้อยู่ไม่รู้ว่าสุดาจะทำหน้าที่เหยียบมันไว้ได้มิดมากแค่ไหน
“อืม...กาวชอบใช่ไหม อาเข้าใจแล้ว ๆ จะไม่ห้ามแล้วนะครับ”พูดอย่างเอาใจ ก่อนจะตักอาหารให้ผมทาน ข้าวสวยหมดหม้ออีกแล้ว ผมยกน้ำขาหมูกินจนหมด ทุกคนในห้องอาหารดูอึ้งและอาเสือก็เหมือนกัน
“กาวอยากนอน”ผมบอก อาเสือเลิกคิ้ว วางช้อนอาหารและกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง ผมไม่ได้มองหน้า
“กาวอาว่า....”
ผมเงียบกัดปากไม่ให้น้ำตาไหล เพราะรู้ว่ากำลังจะถูกขัดใจ อาเสือกำมือผมไว้ ยกน้ำของตัวเองขึ้นมาดื่ม ก่อนจะจูงผม ขึ้นมานอนที่ห้อง
“ให้อานอนเป็นเพื่อนไหม”อาเสือถาม ผมพยักหน้า ไม่กล้านอนคนเดียวอยู่แล้ว
“เพิ่งกินเสร็จจะนอนเลยเหรอไง?”ผมพยักหน้าอีกหน ถามหาน้ำจะกินยา...โดยไม่ให้อาเสือยุ่งกับถุงยา เสร็จแล้วผมเก็บยาไว้ในลิ้นชักหัวเตียงอาเสือ
บอกไม่ถูกว่า...อาการง่วงนอนมันมีมากขนาดไหน ผมอยากหลับมาก แต่ว่าความกลัวก็มีอยู่อีกด้าน กลัวว่าถ้าหลับตาจะเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมกลัวความฝันตัวเอง กลัวความมืด กลัวว่าจะตายตอนหลับตา กลัวว่าจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีก
อาเสือเปิดทีวีแล้วหรี่เสียงให้เบาลง เป็นช่องที่มีเพลงที่ผมชอบ ปกติอาเสือไม่ฟัง แถมยังบ่นว่าปวดหัวอยู่บ่อย ๆ มือหนากระชับกอดผมให้แน่นขึ้น
“ฟังเพลงกาวจะได้ไม่เครียด”อาเสือบอก ทีวีทำให้ผมเพลินไปชั่วขณะหนึ่ง อาการอ่อนล้าทำให้ต้องหลับตาลง แล้วปล่อยตัวเองเข้าสู่นิทรา
“อาเสืออย่าไปไหน”บอกเสียงเบาก่อนจะหลับลึก อาเสือกอดและจูบที่ขมับ
“อาจะไม่ไปไหนอีกแล้ว”เสียงทุ้มจริงใจทำให้ผมเชื่อสนิทใจ อาเสือบอกว่าจะไม่ไปไหน...ก็คือจะไม่ไปไหน ไม่รู้ทำไมถึงเชื่อใจขนาดนั้น จับหน้าท้องอุ่น ๆ ของตัวเอง
วันนี้ไม่ดีเลย...ขอโทษด้วยนะ บอกกับอีกหนึ่งชีวิตที่อยู่ในร่างกายตัวเอง แล้วหลับไป....
ตื่นเช้ามาอาเสือก็ยังนอนกอดไว้ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย อาโชติเอางานมาให้ตอนเช้า และงานทั้งหมดที่อาเสือทำจะถูกนำมาวางในห้องทำงาน ตอนนี้เลยต้องรื้อเอกสารเก่าเข้าตู้กันยกใหญ่
“สุดาเตรียมขาหมูเอาไว้ให้”
“อืม”ผมรับคำ แทบจะถูกประคองลงมาจากด้านบน อาหารวันนี้ถูกปากเหลือเกิน และผมก็ร้องขอข้าวอยู่เรื่อย ๆ แต่วันนี้มันรู้สึกอยากทานอะไรอย่างอื่นอีก แต่ยังคิดไม่ออก อาเสือยังบอกว่า...อยากทานอะไรก็บอก จะให้แม่บ้านออกไปจ่ายตลาดมาให้ถูก
“อาจะเข้าไปทำงาน...กาวนอนเล่นตรงนี้ก่อนได้ไหม”อาเสือถาม ผมจับมือและเกาะแขนส่ายหน้าทำหน้ามุ่ยลงเล็กน้อย อาเสือกดจูบข้างแก้ม
“อาอยู่ในห้องทำงานนี่เอง”ส่ายหน้าอีกครั้ง สุดท้ายต้องให้คนมายกโซฟาเข้าไปในห้องทำงาน เป็นโซฟานุ่มที่นอนได้ ตัวโปรดของผม อาเสือนั่งทำงาน...และผมก็นอนเล่น จนหลับไปอีกที สุดายกกาแฟเข้ามาเสิร์ฟอาเสือ และยกผลไม้อะไรไม่รู้มาให้ผม อาเสือก็ยังถามว่าทำไมไม่เอาเค้กบัตเตอร์มาให้
“คุณกาวอาเจียนบ่อยลองทานดูค่ะ มะดันสดช่วยได้”สุดาบอก ผมเหล่ตามอง ผลไม้อะไรไม่เคยได้ยิน...แต่ดูน่ากินดี หยิบลองมาทาน จิ้มเกลือเล็กน้อย ก่อนเบิ่งตาโตพยักหน้าหงึกหงักแล้วยิ้มกว้าง
“อร่อย”ผมบอก อาเสือนั่งมอง
“น้ำกีวีค่ะ กินแต่ขาหมูคงจะเลี่ยน...”สุดายกมาให้อีก ผมถูกใจนั่งทานจนอาเสือเดินมาดู แล้วหยิบกินบ้าง
“หืม!!?!?!? ทำไมมันเปรี้ยวอย่างนี้”
“ไม่เห็นเปรี้ยว...อร่อยดีออก”ผมบอกทำหน้าเฉย ๆ ก็เปรี้ยวอยู่นิดหน่อย แต่มันรู้สึกยิ่งกินโดนน้ำลาย รสชาติยิ่งออก อร่อยมาก ๆ
“เดี๋ยวก็เข็ดฟัน ไปจัดอย่างอื่นมาให้กาว!!!”อาเสือบอก ผมคว้าจานหมับ
“อย่ามายุ่งกับของกาว!!!!”รีบบอกเสียงเขียว อาเสือนั่งยอง ๆ
“มันไม่ดีต่อสุขภาพฟันเลย เอามาให้อา...”
“ไม่!!!!!”น้ำตาคลอไปแล้ว ทำไมต้องห้ามตลอดเลย
“เอ่อ...”สุดาพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง
“อย่านะ!!!!”ผมตวาดออกไป อาเสือมองเราทั้งสองคน
“มีอะไรกัน?”อาเสือถาม ผมส่ายหน้าให้สุดา ถ้าบอกนะ...เราได้เห็นดีกันแน่ ๆ
“เอ่อ....”
“ว่าไง”อาเสือดุสุดา
“มะดันเปรี้ยวแต่ว่ามีสรรพคุณช่วยลดอาการ แก้...เอ่อ อาเจียนได้ค่ะ พักนี้คุณกาวอาเจียนบ่อย...ทำให้ช่องท้องแย่กว่าสุขภาพฟันอีกค่ะ”สุดาเอ่ยเสียงเบา แต่ทำเอาผมยิ้ม อาเสือหันมามองหน้า...ผมเลยกินมะดันโชว์ มันอร่อยจริง ๆ
“อย่างนั้นเหรอกาว?”
“กาวก็ไม่รู้ แต่กินแล้วมันอร่อย...ไม่อยากอาเจียน”ผมบอก อาเสือพยักหน้า
“มีอะไรก็ออกไปทำไป”ไล่สุดาออกไป แล้วอาเสือก็กดจูบผม ก่อนจะบ่นออกมา
“เปรี้ยว!!!”ผมหัวเราะ เป็นยิ้มแรกในหลายวันเลยทีเดียว...
COMMENT PLEASE
ตอนหน้าเด็กดื้อเตรียมเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าหนีอาไปค่ายแล้วนะฮับ
กระซิก ๆ จะเป็นยังไงคอยติดตามด้วยเน้อ
ไม่ต้องห่วงว่าหายไปไหน ไม่ยอมมาอัพสักที
วนเวียนแถวนี้ละคร้าาาา....ปั่นแทนธารเป็นบ้าอยู่
ขอบคุณที่ติดตาม
ขอบคุณที่อดทนรอค่ะ :)
ตอนหน้าเด็กดื้อเตรียมเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าหนีอาไปค่ายแล้วนะฮับ
กระซิก ๆ จะเป็นยังไงคอยติดตามด้วยเน้อ
ไม่ต้องห่วงว่าหายไปไหน ไม่ยอมมาอัพสักที
วนเวียนแถวนี้ละคร้าาาา....ปั่นแทนธารเป็นบ้าอยู่
ขอบคุณที่ติดตาม
ขอบคุณที่อดทนรอค่ะ :)
ทำไมไม่บอกอาเสือล่ะ กาวววว สุดาบอกอาเสือสิ. อาเสือก็อีกคน เฉลียวใจหน่อย
ตอบลบสองผมของผมเอง. อาเจียรรดสองมือของผมเอง หรือปล่าวน๊า
ตอบลบกาวกลัวขนาดนั้นเลยหรอ
ตอบลบ