ตอนที่ 5 - "สภาพเด็กดื้อ" - 100%

 

 

ตอนที่ 5 - "สภาพเด็กดื้อ"    - 100%

            นั่งให้หมอทำแผลที่เท้า มือและศอก เขี่ยเอาเศษแจกันออก ที่มือแค่บาดไม่ลึก ศอกก็แค่ครูดนิดหน่อย เท้าซ้ายหนักสุด รับเต็ม ๆ ตอนจิ้มไปจึ้ก...ถึงได้เจ็บจนเสียการทรงตัวขนาดนั้น ก็เขี่ยเศษออกแล้วทำแผล ต้องเย็บด้วย 4 เข็ม

            ผมจับมือสุดาไว้หลับตาปี๋ มันเจ็บนะเห้ย...! หมอขอดูแผลที่หลังด้วย เพราะตอนแรกผมบอกไปว่าเจ็บหลัง ก็ต้องถอดเสื้อ แต่อาเสือไม่ให้ถอด

            “กาวเจ็บ!!!!”ผมหงุดหงิด ขึ้นเสียงใส่ อาเสือเลยให้ได้แค่เปิดเสื้อขึ้น รอยแดงเป็นแนว สุดท้ายได้ยามาทา แล้วก็ยาแก้อักเสบ แก้ปวด

            เสียค่ายาไปตั้งหลายพัน แถมเจ็บตัวอีก...เซ็งชะมัด! กลับบ้านถึงบ้านอาเสือปลุกเพราะผมเผลอหลับในรถ

            “ขึ้นไปนอนที่ห้อง”อาเสือบอก ผมพยักหน้า...วันนี้เหนื่อยแล้ว และไม่มีแรงจะอาละวาดอะไรอีก

            “คุณกาวจะรับนมอุ่น ๆ หรืออะไรหน่อยไหมคะ”สุดาถามก่อนจะลงจากรถ ผมส่ายหน้า

            “เอานมจืดอุ่น ๆ ก็ได้ กับขนมปัง กินไหวหรือเปล่า”

            “ไม่ไหว”

            “จะได้กินยาเลยไง”อาเสือบอก

            “ไม่กิน!”ผมทำคิ้วขมวด

            “กาว!!!”

            “จึ้ก...กาวไม่กิน!!! ไม่อยากกิน!!! อยากนอนพัก!!! เจ็บตัวจะแย่!!!!!”ผมร้องออกมา หงุดหงิดเหลือหลาย

            “โอเค ๆ ไม่กินก็ไม่กิน โชติมาอุ้มกาวขึ้นไป”อาเสือร้องบอก อาโชติโค้งให้ ก่อนจะพยายามอุ้มผมที่นั่งแข็งเป็นท่อนไม้ ขึ้นห้อง

            “สะใจใช่ไหมละ ที่กาวเป็นแบบนี้”ผมพูดใส่อาโชติ อาโชติส่ายหัว

            “เปล่าครับ”

            “จึ้ก!!!!!!”ผมหงุดหงิด หาคนอาละวาดไม่ได้ อาเสือก็เดินตามเข้ามาในห้อง ตอนอาโชติวางผมลงบนเตียง

            “ให้คนมาเช็ดตัวกาวด้วย”อาเสือสั่ง อาโชติเดินลงไปตามแม่บ้าน ในห้องจึงเหลือแค่ผม อาเสือ และสุดา

            “เจ็บเท้า!”ผมร้องเสียงดัง อาเสือนั่งลงบนเตียง ดูที่เท้า

            “ไม่เท่าไหร่หรอกน่า ลูกผู้ชาย...แค่นี้เรื่องเล็กน้อย”อาเสือว่า ผมจ้องหน้า

            “ให้กาวเอามีดกรีดหน้าอาเสือมั่งไหม!!!! จะได้รู้ว่าแค่นี้รึเปล่า!!!”

            “กาว...!”เสียงทุ้มกดหนัก ๆ ให้รู้ว่าไม่พอใจ ผมกัดปากตัวเอง

            “ออกไป! กาวจะนอน!!!”

            “เฮ้อ เรานี่มันนิสัยยังไงนะ”อาเสือบ่น

            “นิสัยไม่ดี ดื้อ ซน เลว แต่ก็ยังเลวไม่เท่าอาเสือ!!!!”ผมด่าเป็นชุด สุดายืนตัวลีบมุมห้องไปแล้ว

            “กาว!”

            “ถ้าจะบ่นไม่ต้องบ่น ขี้เกียจฟัง ถ้าจะตบจะตีก็ไปเอาไม้มาทำเลย! เจ็บตัวจนชินแล้ว!!”รู้ ว่าน้ำตาเริ่มจะไหล แต่ต้องกลั้นไว้ซะก่อน อาเสือเงียบ...ไม่นานแม่บ้านสองคนก็ขึ้นมา เข้ามาเช็ดตัวให้ เปลี่ยนเสื้อผ้าแค่ง่าย ๆ แต่ผมนอนหงายแล้วเจ็บหลัง เลยต้องนอนคว่ำอย่างเดียว

            “ต้องทานยาก่อนไหมครับ”อาโชติถามขึ้น สุดาถือถุงยาอยู่ ส่งให้อาเสือ อาเสือรับมาแล้วอ่านชื่อยา เอายาแก้ปวด กับยาอักเสบ มาให้กินก่อน

            “กาวเหนื่อย อยากนอน”ผมบอกเสียงเหนื่อยสุด ๆ อาเสือลูบผมเบา ๆ

            “นอนสิ เดี๋ยวกาวหลับอาค่อยออกไป”อาเสือพูดเสียงอบอุ่น ฤทธิ์ยาทำให้ผมเริ่มจะเคลิ้มภายในเวลาไม่กี่นาที แต่ก็ยังฝืนทนนิด ๆ เสียงแม่บ้านกำลังเทน้ำในห้องน้ำ สุดาให้ยกขวดน้ำอุ่นขึ้นมาไวบนห้อง อาโชติเดินออกไปสั่งลูกน้องอะไรไม่รู้ เหมือนว่าทุกคนมีงานกันหมด

            “อาเสือ”พูดทั้งที่หลับตาไปแล้ว รู้ว่าตัวเองพูดเสียงยานคาง แต่ก็ยังอยากพูด

            “อาอยู่นี่”

            “กาวจะหลับแล้ว”

            “ยาแก้ปวด อาจทำให้กาวง่วงนอน”

            “กาวไม่อยากหลับ”

            “หลับเถอะ พรุ่งนี้เช้าอาจะมาหาแต่เช้า”

            “กาวกลัว...”

            “ไม่ต้องกลัว...อาอยู่ไม่มีใครทำอะไรกาวได้”

            “กาวกลัวอาเสือ...”

            “หึหึ...ทำไมละ”

            “...อาเสือจะฆ่ากาวตอนกาวหลับ...”ผมบอกเสียงงัวเงียสุด ๆ ไม่ได้ยินเสียงอาเสือตอบว่าอะไรอีกต่อไป แต่เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะหึหึ ในลำคอแทน

//////////////////////////////////////////////////////////////////

ตื่น ขึ้นมาอีกทีก็สายมาก ๆ แล้ว ห้องสะอาดเอี่ยมเหมือนมีคนมาทำความสะอาดให้เรียบร้อย ผมลองขยับตัว เพียงนิดก็รู้สึกปวดหลังร้าวสะเทือนไปทั้งตัว ท่านอนคว่ำหน้าแบบเดียวกับที่นอนเมื่อคืน เจ็บ ๆ ที่หน้า คิดว่าคงเป็นรอยหมอนแน่ ๆ

            “สุดา”ใช้เสียงแหบ ๆ เรียกแม่บ้านคนสนิท แต่ไร้วี่แววคนเข้ามาวุ่นวายในห้องเหมือนอย่างเคย

            “สุดา”เรียกอีกที แต่ยังนอนนิ่งไม่ไหวติงใด ๆ หายไปไหนกันหมดว่ะ!!!!! มองดูนาฬิกาหัวเตียง บอกเวลาเกือบสิบโมงเช้าแล้ว ห๊า...สายป่านนี้แล้วเหรอ ทำไมไม่มีคนปลุกเขาละ???

            “สุดา”

            “ตื่นแล้วเหรอคะ”สุดาโผล่หน้ามา มีคนตามถือถาดอาหารมาวางบนโต๊ะ ผมค่อย ๆ ลุกขึ้นช้า ๆ แต่ยังเจ็บมากที่หลัง อยากจะเห็นรอยแย่แล้ว ต้องเป็นรอยแดงช้ำน่ากลัวแน่ ๆ

            “เป็นยังไงบ้างคะ...มีไข้รึเปล่า”สุดาร้องถาม ผมส่ายหน้า

            “ลุกไปล้างหน้าไหวไหมคะ จะได้ทานข้าวทานยา”สุดาบอก นั่งอึนบนเตียงสักครู่แล้วจึงค่อย ๆ ก้าวขาลงจากเตียง แม่บ้านไม่ยอมปล่อยให้ทำอย่างนั้นโดยลำพัง พากันเข้ามาประคอง...จนถึงห้องน้ำ

            “เปิดไว้ไหมคะ?”สุดา ถามถึงประตู ผมส่ายหน้า “งั้น...อย่าล็อคนะคะ” ผมทำธุระส่วนตัวเสร็จ แต่ไม่ได้อาบน้ำ แค่ล้าง ๆ จุดยุทธศาสตร์ แล้วเปลี่ยนชุดออกมา นั่งลงทานอาหารในห้องเพียงลำพัง

            “เขาไปไหนละสุดา”ผมถามลอย ๆ อาหารไม่อร่อยเลย สุดาทำข้าวต้มเกลือ ผักดอง ผัดผัก ไข่เจียว มีไข่เค็มด้วย แต่ผมไม่แตะสักนิด น้ำส้ม นม น้ำเปล่า วางเคียงกัน

            “ออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”

            “ชิส์!!!”ผมเบะปาก แล้วอาจะมาหาแต่เช้า!?!? โกหกอีกแล้ว...

            “คุณท่านแวะมาดูอยู่นะคะ แต่คุณกาวหลับไม่รู้เรื่องเลย”สุดาพูดขึ้นเหมือนรู้ใจ ผมแกล้งทำเป็นไม่ฟัง จริง ๆ ก็ฟังอยู่แหล่ะ แหม...คนเรามันก็ต้องรู้ความเคลื่อนไหวของศัตรูใช่ไหม

            “แล้วอาโชติล่ะ”

            “ไปด้วยค่ะ คุณท่านให้ตามไปช่วยรับแขกจากต่างประเทศ”

            “อ่อ มิน่า...สบายหูดีจริง”ผมแสยะยิ้ม เจริญอาหารขึ้นมาหน่อย...

            “งั้นสุดา โทรหาบอลให้หน่อยสิ”

            “เอาอีกแล้วคุณกาววว...แผลเก่ายังไม่หาย จะสร้างแผลใหม่อีกเหรอคะ????”บังอาจทำเสียงเหนื่อยใจ ผมวางช้อน จ้องหน้าสุดา

            “แค่บอกว่าให้พวกมันมาหาที่บ้าน เพื่อนไม่สบายมาเยี่ยมอะไรก็ว่าไป”

            “เยี่ยมจริงเหรอคะ หรือว่าคิดจะทำอะไรอีก...”รู้ทันตลอด

            “เยี่ยมสิเยี่ยม เพื่อนป่วยขนาดนี้พวกมันต้องมากันอยู่แล้ว”

            “จะมาจริงเหรอคะ...กล้ามากันรึเปล่ายังไม่รู้เลย”สุดาพูด คือพวกมันไม่เคยเข้ามาบ้านผมกันหรอกฮะ แค่อยู่นอก ๆ รั้ว เคยเจออาเสือจัง ๆ ครั้งนึง ตอนอาเสือไปส่งที่มหาลัยฯ โดนมองตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมให้อาโชติไปสืบประวัติมาด้วย (ลับหลัง) พวกมันก็ไม่เคยสู้หน้าอาเสืออีกเลย กลัวอะไรกันไม่รู้ บอกว่าไม่กัด ๆ

            “งั้นไปหยิบโทรศัพท์มา กาวคุยเอง!”ผม บอก เล่นสงครามสายตาชั่วครู่ คิดว่าสุดารึจะสู้ผมได้...หึหึหึ เธอเดินไปเอาโทรศัพท์มายื่นให้ ผมยิ้มกริ่มพอใจ โทรหาและข่มขู่ให้พวกมันมาเยี่ยมให้ได้ ก่อนจะลงมือทานอาหารต่ออย่างเอร็ดอร่อย หมดไปเกือบครึ่งชาม ลงมานอนให้สุดาและแม่บ้านทำแผลให้อีก

            “คุณคะ...”แม่บ้านเรียก สุดาวางมือจากผมแล้วไปรับโทรศัพท์

            “คุณท่านโทรมาค่ะ จะคุยกับคุณกาว”แม่บ้านบอก สุดายื่นมาให้ผม ผมก็รับสาย

            “โหล”ทำเสียงกวน

            “ดีขึ้นบ้างไหม”

            “ก็คงดี”

            “กินยาแล้วนอนพักผ่อน อาจะบินไปกระบี่ตอนนี้ เราอยากได้อะไรรึเปล่า?”

            “แค่ไม่ต้องเอากระหรี่กลับมาก็พอ”ผมบอกน้ำเสียงกวนโทโสมาก อาเสือหายใจเสียงดัง...คงโกรธ

            “กาว...!”

            “...............................”

            “เหนื่อยจะเถียงกับเด็กดื้อแล้ว นอนพักนะ จะให้ช่วงโชติกลับไปดูแลไหม”

            “ไม่ต้องเลย มาถึงก็จะมาบ่นอีก ไปด้วยกันแหล่ะดีแล้ว...สภาพกาวง่อยขนาดนี้ ยังจะกลัวอีกเหรอ ว่าจะหนีออกไปไหนได้”ผมพูดเคือง ๆ อาเสือเงียบ

            “งั้นอย่าให้อารู้แล้วกันว่ากาวหนีไปเที่ยวไหน หรือทำอะไรไม่ดีอีก รู้ใช่ไหม...ว่าอาจะทำยังไง”

            “คงไม่กล้าฆ่าหรอกมั้ง”ผมเอ่ยขึ้นคล้ายว่าจะยั่วยวนกวนอารมณ์อาเสือเฉย ๆ

            “แน่ใจเหรอ กาวก็รู้...ฆ่าคนสำหรับอาง่ายนิดเดียว”อาเสือพูดเหมือนขู่ ผมใจสั่น...ชิงวางสายไป กลัว...กลัวถูกฆ่า

            “คุณท่านว่ายังไงคะ จะกลับมาทานอาหารเย็นรึเปล่า”สุดาถาม ผมส่ายหัว

            “.........................”ไม่พูดอะไรต่อสักคำ เห็นไหม...อาเสือยอมรับแล้วว่าฆ่าคนง่ายนิดเดียว น้ำตาไหล...นอนก้มหน้าไม่ให้ใครเห็น บอกแล้วอาเสือร้ายจะตาย!

            ไอ้บอลมาหาอีกสักสองชั่วโมงถัดมา ผมหลับไปแล้วเพราะฤทธิ์ยา มันก็มานั่ง ๆ นอน ๆ รอในห้องอีกเกือบชั่วโมง ที่รู้เพราะตื่นมาแล้วมันบอก

            “ที่ขอน่ะ ได้มาไหม”ผมถาม

            “มึงจะใช้จริง ๆ เหรอว่ะ เดี๋ยวพ่อมึงรู้เข้า...กูว่าคราวนี้นอนรพ.ยาว ชัวร์”

            “เออน่า เอามาดิ”มันควักผงสีขาวใส่หลอดมาให้ ไม่ใช่สารเสพติดหรอก ไม่คิดจะเสพ...เด็ดขาด ขืนลองนะ อาเสือคงตบคว่ำไม่ได้ผุดได้เกิด แค่บุหรี่ยังไม่ให้แตะเลย เหล้าที่กินก็ไม่รู้นะ...ว่าหลานแอบกิน เหอ ๆ

            เนี่ย...แค่ยาถ่ายเท่านั้นแหล่ะ เอามาทำไมน่ะเหรอ? คราว ที่แล้ว...ไม่เกิดผล อาเสือคงธาตุหนัก...จัดไปหลอดเล็กนิดเดียวไม่มีอะไรเกิดขึ้น คราวนี้ยาแรงกว่าเดิม ปริมาณเยอะกว่าเดิมเล็กน้อย ไม่ถึงตายหรอกน่า...แค่จู๊ด ๆ สัก 10 รอบเท่านั้น หึหึหึ รับมาแล้วเอาใส่ลิ้นชักหัวเตียง ล็อคแล้วดึงกุญแจออก ไม่ให้ใครมายุ่ง

            “แล้วมึงโอเคเปล่าว่ะ”

            “ก็ดูสภาพดิ เจ็บชิหาย”

            “สมน้ำหน้า ทำตัวเองทั้งนั้น อ่อ...กูเข้าไปดูละ เฟสบุ้คครูที่มาสอนอ่ะ เขาลบรูปไปแล้วโว้ย...แต่กูฉลาดแคปหน้าจอมาให้มึงอ่านด้วย อย่างตลกอ่ะ”ไอ้บอลยื่นมือถือมาให้อ่าน ผมนอนหัวเราะบนเตียง

            หัวเราะแรงก็ไม่ได้หลังกระเทือน เจ็บชิบ!

            “หึหึหึ อยู่ ๆ ก็พาเหยื่อมาให้แกล้ง สนุกดีเหมือนกัน”

            “มึงนี่ก็บ้านะ แล้วอาทิตย์นี้จะไปเรียนได้ไหมเนี่ย”

            “เดี๋ยวดูก่อน มีอะไรพิเศษรึเปล่าว่ะ”

            “พี่กาวใหญ่เค้าจัดค่าย มึงจะไปไหม”

            “ที่ไหนว่ะ”

            “เชียงราย”

            “โห ไกลจังแต่น่าสนุกว่ะ ไม่ได้ออกค่ายนานละ ไอ้คิ้วก็คงไปดิ เพื่อนมันคนนั้นไอ้ที่หยิ่ง ๆ ไปเปล่าวะ”

            “ไม่รู้ว่ะ ไอ้นั่นมันไม่เคยออกค่ายนี่หว่า  หึหึหึ ว่าแต่สภาพงี้พ่อมึงคงปล่อยไปเนอะ กูว่าอด...”

            “เดี๋ยวกูลองขอก่อน ทำตัวดี ๆ สักเดือน อาเสือให้ไปแน่ ๆ”ผมบอก

            “ถุ้ย มึงจะอยู่นิ่ง ๆ สัก 2 วันได้รึเปล่า กูยังไม่รู้เลย”

            “เหอ ๆ นี่ก็โคตรน่ารำคาญจะขยับทีโคตรปวดหลัง”

            “กูดูแผลได้เปล่าว่ะ?”ไอ้บอลถามอย่างคนขี้เสือ.ก พอ ๆ กับอาโชติแหล่ะ ผมมองที่ประตู

            “ไปล็อคห้องดิ”ผมบอก

            “โห...ขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ งั้นกูไม่ดู...”มันส่ายหัวยิก ไม่ใช่อะไร...อาเสือเคยบอกว่าไม่ชอบให้ใครมาแตะตัวผม ขนาดเพื่อน ๆ กัน เดินกอดคอยังไม่ได้เลย ถ้าวันไหนอาเสือไปรับหน้ามหาลัยฯ แล้วเห็นนะ เป็นเรื่องยาว...ทะเลาะกันอีก เพลียเหลือเกิน มีอาทั้งคนจิตดันไม่ปกติ (แต่ก็อยู่กันมาได้เนอะ)

            “ตามใจ”

            “แต่กูก็อยากรู้เนอะ”มันหัวเราะแฮะ ๆ

            “มึงมันคนขี้เสือ.ก
”

            “ไอ้เชี่ยนี่พูดเบา ๆ คนบ้านมึงยิ่งหูผีกันอยู่ด้วย”

            “เหอ ๆ กลัวด้วยเหรอว่ะ”ผมหัวเราะ

            “เออดิ คิดจะโผล่เข้ามาก็โผล่เข้ามา เคาะเคอะห้องนี่ไม่มีเล้ย”มันบ่น ถ้าเป็นบ้านมันหรือบ้านคนทั่วไป เขาก็ควรจะเคาะห้องใช่ไหมครับ แต่ที่นี่ไม่เลย...เดินเข้าเดินออกห้องผมสบาย ประตูความจริงไม่ต้องมีก็ได้ ไม่เกิดประโยชน์อะไร แต่ถ้าห้องอาเสือ จะเข้าต้องเคาะทุกครั้ง ในห้องทำงานก็เหมือนกัน จำกัดเฉพาะแม่บ้านบางคนเข้าไปทำความสะอาด เรื่องมากดีไหม?

            “แล้วใครทำแผลให้มึง”

            “สุดา”

            “อ่อ”ไอ้บอลพยักหน้า “นี่ถ้า...สุดาของมึง มีลูกมีผัวไปมึงจะทำยังไงว่ะเนี่ย ไอ้คุณหนู!!!!”มันถามกวนตีน ผมยกนิ้วกลางให้มัน

            “สุดาไม่มีทางหนีกูหรอกเว้ย!!!!!!!!!” แต่สุดามีแฟนแล้วนะ แฟนของสุดาก็คือสมหมาย เป็นคนดูแลสวน ขับรถ ซ่อมทุกอย่างในบ้าน ดูแลรอบ ๆ ทำงานจิปาถะ แต่จะถูกห้ามไม่ให้พลอดรักกันเวลางาน (คนห้ามคือผมเอง) เพราะผมรู้สึกหวงสุดามากกกกกกกก ถ้าเห็นมันก็อดไม่ได้เป็นต้องค่อนขอดประจำ แต่ถ้าเจอสมหมายคนเดียวหรืออยู่กับคนอื่น ผมก็รู้สึกเฉย ๆ นะ สมหมายชอบมีมุกมาให้หัวเราะ เพียงแต่ไม่ชอบแค่เวลาสมหมายอยู่กับสุดาเท่านั้นเอง (จะมีใครเข้าใจกุไหมเนี่ย!!!)

            “ระวัง ๆ”

            “เชี่ยนี่ ยุยง...”

            “กูว่าถ้าชีวิตมึงขาดสุดาไป คงแบบ...ชิบหาย จัดการอะไรไม่เป็น”ไอ้บอลเริ่มทำหน้าที่พ่อหมอสันนิษฐานอะไรมั่ว ๆ ตามความคิดมัน

            “กูทำเป็นโว้ย”

            “หึหึ มึงเคยสักเสื้อผ้าเองว่างั้น?”

            “ว่าแต่กูมึงเคยป่ะล่ะ สัส”

            “เออว่ะ”มันยอมจำนน

            “เปลี่ยนเรื่อง ๆ คุยเรื่องพ่อมึงดีกว่า วันนี้ไม่อยู่แน่นะโว้ย...ไม่ใช่กูมาแล้ว เดี๋ยวโผล่มา...กูกลับบ้านไม่ทัน”

            “เออน่า โทรมาบอกแล้วว่าจะไปกระบี่”

            “ดี ๆ แล้วอาโชติมึงอีกละ”

            “ไปด้วยกัน”

            “ดี ๆ สบายหูมึงเลย”

            “เออ คริคริคริคริ”ผมคุยกับมันหัวเราะไปอีก ตอนเย็น ๆ มันก็ขอตัวกลับ พรุ่งนี้ถ้าอาเสือไม่อยู่อีก มันจะมาเยี่ยมใหม่ ดี ๆ บอกมันว่า เวลามาเยี่ยมคนอื่นหัดเอาของฝากมาเยี่ยมด้วย แหมะ...มามือเปล่า แดกข้าวบ้านกูฟรี ๆ เลยนะครับ ไอ้บอลกลับไปสักพัก...อาเสือก็กลับมา ห๊ะ...กลับเร็วจัง เพิ่งหกโมงจะทุ่ม...ชิงนอนก่อน ขี้เกียจคุย!

COMMENT PLEASE
ใครไม่เม้นชินจะงอนนนนนนนนนน