ตอนที่ 7 ชีวิตควรฝากไว้ (ที่ใคร)
ตั้งแต่วันนั้นก็นอนไม่หลับเลย อาเสือไปนอนรพ.สลับกับที่ทำงานหลายวันแล้ว
ทั้ง ๆ ที่อาโชติบอกว่าไม่เป็นอะไร แถมไม่ส่งข่าวมาให้รู้อีก
อานัยเข้ามารับหน้าที่ดูแลบ้าน และดูแลผมเกือบตลอด 24 ชั่วโมง
บนห้องนอนของตัวเอง มีคนลูกน้องอานัย
นอนเต็มข้างหน้า...กระจกห้องและระเบียง เป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับผม
อาหารที่จะกินแต่ละมื้อต้องปรุงสุก และมีคนเฝ้าทุกครั้ง
เป็นแบบนี้มาอาทิตย์กว่าแล้ว
“นายครับ”ลูกน้องอานัยเรียก ผมที่กำลังนอนฟังเพลงและทำการบ้าน ต้องรีบหรี่เสียงเพลงลง แต่ยังโยกหัวทำเป็นมีเสียงดนตรี
“สายเราบอกว่า แม่บ้านถูกฆ่าตายแล้วครับ”ลูกน้องอานัยกระซิบ
ผมใจหายวาบมองหน้าอานัยที่หันมาทางผม เราสองคนเงียบ...ไม่มีใครพูดอะไรก่อน
เหงื่อออกที่มือ...และตัวผมก็เริ่มสั่น
“ออกไปคุยกันข้างนอก”อานัยพูดกับลูกน้อง แล้วเดินออกไป
ผมนั่งลงบนเตียง...ตกใจหัวใจเต้นแรง ถูกฆ่างั้นเหรอ
ใครฆ่า...อาเสือหรือว่าใคร? กัดปากตัวเองความกังวลเริ่มมาอีกครั้ง สุดาเข้ามาในห้องอีกที ก็ปิดปากเงียบเรื่องนี้ เออดี!!!!!!! ไม่ต้องรู้อะไรก็ดี!!!!!!!!!!!! เริ่มโมโหขึ้นมาเรื่อย ๆ
“สุดา...เมื่อไหร่อาเสือจะกลับ!!!!!!”ผมถามเสียงดัง
“ไม่ทราบค่ะ”ตอบเหมือนเคย
“ไม่ทราบ ๆ เมื่อไหร่จะทราบ ทำไมไม่โทร!!!!!!”
“คุณท่านไม่รับสายเวลางาน คุณกาวก็รู้”สุดาอธิบาย ผมอยากจะอาละวาดมาก ๆ หงุดหงิดถามอะไรใครก็ไม่ได้คำตอบสักคน
“งั้นกาวโทรเอง!!!!!!”ผมกดเบอร์อาเสือ สิบสายก็ไม่มีใครรับ!!!! โทร
แล้ววาง...โทรแล้ววาง จะว่าป่วนก็ได้ โดนด่าก็ยอม
อยากรู้ว่าอาเสือเป็นยังไงบ้างเท่านั้น อานัยเดินเข้ามาอีกที จ้องหน้าผมดุ ๆ
การบ้านยังไม่แตะและข้าวเย็นยังไม่ได้กิน
“ออกไปเลย ออกไปกันให้หมด!!!!!”ผมชิงไล่ ตอนนี้อารมณ์ไม่ดีมาก ๆ
“คุณกาว”สุดาพยายามปลอบให้ใจเย็น
“ออกไป กาวอยากอยู่คนเดียว!!!!!”
“ใจเย็น ๆ สิคะ คุณท่านอาจกำลังทำงานอยู่”
“ไม่เย็น ไม่รู้ ไม่ฟัง ออกไป!!!”ผมไล่ หยิบหมอนขึ้นมาปาใส่ทุกคน
“ออกไปก่อนเถอะสุดา...”อานัยบอก แล้วออกไปกันหมด ไม่ยอมปิดประตูด้วยนะ!!!! ผมเดินไปปิดล็อคกลอนแล้วมานอนคว่ำหน้าบนเตียง!!!! บ้า ๆ ๆ ๆ ๆ มีแต่คนบ้า ๆ
ตั้งแต่
มีเรื่อง อานัยก็พาลูกน้องเข้ามาอยู่รอบ ๆ บ้านหลายคนขึ้น
สมหมายเป็นคนไปเอาบันไดจากรั้วกำแพงมาเก็บ
ก่อนที่จะโดนด่าและอานัยก็หูผีจมูกมดมาก อะไรผิดปกตินิดเดียว
สักถามยิ่งกว่าโดนสอบสวนคดี
อุกฉกรรจ์ซะอีก
อุกฉกรรจ์ซะอีก
“ฮัลโหล”ผมโทรหาไอ้บอลตอนประมาณสองทุ่มเกือบจะถามทุ่ม เสียงดัง ๆ สงสัยอยู่ร้าน
“ว่าไง...เพิ่งจากกันเมื่อเย็นคิดถึงกูแล้วเหรอว่ะ”
“เหอะ!”
“จะออกมาไหม จะได้ไปรับ”มันถาม
“เข้ามาทางหน้าบ้านได้เปล่าว่ะ สมหมายเอาบันไดไปเก็บแล้ว”ผมบอก ไอ้บอลรีบรัวเสียงกลับมา
“พ่อมึงจะได้เอาปืนส่องหัวกู
เฮ้ย...ไอ้กาวโว้ย”ไอ้บอลเหมือนหันไปคุยกับอีกคน แล้วเสียงก็ซ่า ๆ ไป
ก่อนจะได้ยินเสียงอีกคน และอีกคน
“สุดหล่อ...ว่าไงว่ะ ได้ข่าวว่ามีเรื่อง”ไอ้แยมโรล ผมหัวเราะ
“เออ มึงก็อยู่กับเขาด้วยเหรอนี่”หัวใจเต้นตุ้บ ๆ อยากออกจะแย่ แต่ก็กลัวความปลอดภัยของตัวเอง
“มาเปล่า ๆ แฟนกูเปิดเหล้าให้ด้วยวันนี้”มันชักชวน
“เหอะ...เดี๋ยวนี้เต็มปากเต็มคำนะไอ้เชี่ย!”
“.......เพื่อน........ไอ้กาวไง.........พี่ก็เคยเจอแล้ว...... เฮ้ย
คุยกะไอ้บอลต่อนะ”สงสัยมันพูดกะแฟน ผมก็เงียบรอมันคุยกัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้เชี่ย...ผัวงอนไปละ กูละเบื่อ”
“พี่ฟ้ามาด้วยเหรอว่ะ?”ผม
ถาม ปกติแล้วถ้าเขามาหาไอ้โรล ก็จะต้องมานั่งเฝ้าที่ร้านทุกครั้ง
ได้ยินไอ้บอลเคยบอกว่า ทำธุรกิจส่วนตัวอยู่ที่กาญฯ ท่าทางจะรวย
ผมไม่เคยคุยด้วยหรอก แต่เคยเจอครั้งสองครั้งเวลาไปร้าน
“เออ วันนี้มันเล่นแค่ 3 เพลงนะ...สงสัยผัวมันจะลากไปนอนกก”ไอ้บอลพูดติดตลก ปากมันยิ่งกว่าผู้หญิงอีกนะ...ขอบอกเถอะ
“เหอะ แล้ววันนี้ใครอยู่ร้านบ้างว่ะ”
“ไอ้ชัดก็มา ไอ้แยม ไอ้นัท ไอ้ฝ้าย ไอ้แว่น”
“โหเยอะเลย น่าไปว่ะ”
“หึหึหึ ฝันเอาเถอะมึง”
ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูห้องผม
แล้วก็ไขประตูเปิดเข้ามาเลย...ผมมองหน้าคนเข้ามา อานัยเดินนำให้แม่บ้าน
ยกนมอุ่น ๆ กับขนมปังมาวางที่โต๊ะ ที่รู้เพราะว่าได้กลิ่นหอมของขนมปังอุ่น ๆ
ผมหันกลับไปคุยโทรศัพท์ของตัวเองต่อ
“เออ”คำสั้นลง...แต่เรารู้กัน
“เอาไว้วันอาทิตย์แล้วกัน ไอ้น้ำมันจะเลี้ยงวันเกิด ปิดร้านเลยนะโว้ย...เดี๋ยวกูไปรับ”
“เออ”
“แล้วเรื่องค่ายมึงขอพ่อมึงหรือยัง เห็นไอ้ชัดว่า...ไอ้คิ้วมันตามล่าหัวคนจะไปอยู่ ยังไม่มีใครส่งรายชื่อสักคณะ”
“ลงให้กูเลยก็ได้...”
“เหอะ! จะไปได้เหรอมึงน่ะ ขืนกูลงให้...มึงไม่ไป กูได้โดนอิคิ้วตามด่าล้างโคตร ดูปากมันด้วย”
“พอ ๆ กัน...”
“พอกะใคร? กูเหรอ? อย่ามา ๆ กูยังห่างไกลกับมันนัก”
“เหอะ...”อิเชี่ย คำหลังด่าในใจ
“มีคนอยู่ในห้องอ่ะดิ ดูมึงไม่ค่อยตอบ”มันถามออกมา
“เออ”
“งั้นวางเถอะว่ะ เดี๋ยวพ่อมึงสงสัยมาก ๆ
เข้าติดเครื่องดักฟังทางโทรศัพท์นะโว้ย”มันบอกพร้อมหัวเราะ
เสียงคนพูดข้างหลังมันดังมาก คงกำลังกินเหล้ากันอยู่
“เหอะ...”
“เออ ๆ วางแล้วนะโว้ย
อยู่บ้านก็ทำตัวเป็นเด็กดี...อย่าให้พ่อแม่ลำบากใจล่ะ”มันกวนตีนก่อนวางสาย
ผมยังไม่ทันด่าอะไรมันกลับ ก็ฟึดฟัดขึ้นมาอย่างหมั่นไส้มันเล็กน้อย
“นมอุ่น ๆ กับขนมปังนะครับ”อานัยพูด ยืนอยู่กลางห้อง
ผมพยักหน้า...ขี้เกียจต่อเถียงด้วยละ ยิ่งพูดมากก็ยิ่งจะอยู่นาน
สู้โอนอ่อนผ่อนตามให้เรื่องจบ ๆ ซะอีกกว่า
อานัยยังไม่ออก แต่ผมก็ทำโน่นนี่เหมือนว่าไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย
เดินมายกนมจิบ ๆ ก่อนจะเปิดคอมฯ เล่นเกมส์แก้เบื่อ จนคนอื่น ๆ ค่อย ๆ
ออกจากห้องไปเอง เมื่อเห็นว่าผมไม่เป็นอะไร
เกือบตีสามที่ผมนอนเล่นเกมส์บนเตียง
เสียงทุกอย่างสงบไปแล้ว...ทั้งชั้นก็มีแค่ผมคนเดียว ไฟในห้องปิดหมด
เพราะเดี๋ยวจะถูกเดินขึ้นมาดูอีกว่าทำไมไม่หลับ กำลังทำอะไร? ปกติแล้ว...ถ้าเลยสี่ทุ่มขึ้นไป จะไม่มีคนเข้ามาห้องผมเท่าไหร่ เวลานี้เลยเป็นเวลาส่วนตัว ห้องส่วนตัวของผมอย่างแท้จริง
เสียงรถแล่นเข้ามา ผมรีบถลาไปเปิดผ้าม่านดูนิด ๆ
เห็นรถอาเสือกับลูกน้องจอดอยู่ใต้ตึก อาเสือกลับมาแล้ว...ดูจากมุมนี้
เห็นอาเสือตัวเล็กนิดเดียว ไม่มีแววของคนโดนวางยาใด ๆ คงหายดีแล้ว
ผมรีบปิดเกมส์ ถอดปลั๊ก...กระโดดขึ้นเตียงนอน แล้วแกล้งหลับตา
เพราะมันเงียบ...จึงได้ยินเสียงคนเดิน เสียงเปิดห้อง
ห้องของอาเสืออยู่ใกล้แค่นี้เอง นาน...จนกว่าผมจะลุกขึ้นขยับร่างกายอีกครั้ง กลับมาดึกขนาดนี้...ไปไหนมา? ไม่ใช่ๆ อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์อาเสือไปไหนมาดีกว่า? ปกติ
แล้ว...ยังมีอาโชติพอให้ซักไซ้อะไรได้บ้าง แต่พอเป็นอานัยปุ๊ป
ทุกอย่างเงียบสนิท คิดว่าผมจะกล้าถามมาก ๆ ไหม แยกเขี้ยวใส่ทุกครั้งแบบนั้น?
วัน
พรุ่งนี้อาเสือต้องออกไปแต่เช้าแน่ ๆ คิดได้แบบนั้น
ผมก็เดินตรงออกจากห้องตัวเอง ไปยืนอยู่หน้าห้องอาเสือ
บอกไม่ถูกว่า...รู้สึกยังไง ที่อาตัวเองหายไปเป็นอาทิตย์อย่างนี้
มันก็น่าอึดอัดตรงเอาอานัยมาอยู่ด้วยนี่แหล่ะ เฮ้อ...
ผมเปิดประตูเข้าไปเสียงเบา
ไฟในห้องมืดสนิทแล้ว...ผ้าม่านถูกเปิดไฟครึ่งหนึ่ง
ไฟจากข้างนอกยังพอทำให้ผมได้เห็นอะไรอยู่บ้าง อย่างน้อยก็เดินไม่ชนอะไร
ไม่ได้เข้ามาในห้องนี้นานมาก ๆ แล้ว กลิ่นห้องยังเป็นแบบเดิม
คนบนเตียงก็ยังเป็นคนเดิม
คลิก....ผมสะดุ้ง เสียงอาเสือคว้าปืนมาขึ้นลำกล้อง...ตัวเองยืนค้างอยู่กับที่ อาเสือจ้องเผ่งมาทางผมชั่วครู่
“กาว...”
“อือ”พูดออกไป ได้ยินเสียงอาเสือถอนหายใจ ทำอะไรกับปืนอีกไม่รู้
แต่ถอดกระสุนออก ก่อนจะเปิดไฟหัวเตียง
ผมเดินเข้าไปหา...อาเสือก็อ้าผ้าห่มออก
“นอนไม่หลับ”ผมพูดเสียงเบา
“ทำไมไม่ให้คนมานอนเป็นเพื่อน”อาเสือบอก ผมเข้าไปนอนซุกข้างผ้าห่มเดียวกับอาเสือ ทุกอย่างเหมือนเคยทำ...อย่างเป็นปกติ
“ไปไหนมา?”
“..............................”ไม่ตอบ
“ได้ยินลูกน้องอานัยบอกว่า เชอรี่ตายแล้ว? จริงรึเปล่า”ผมถามอีก อาเสือกระชับกอดแน่น ลงกว่าเดิม
“.....................................”
“อาเสือฆ่าเขารึเปล่า?”ผมถามเพราะอยากรู้
“.................................”
“ฆ่ารึเปล่า ฆ่าเขารึเปล่า”เขย่าแขนเสื้อ อาเสือ...
“สมควรตายแล้ว”อาเสือบอกแค่นั้น ผมตัวสั่น...
“ฆ่าคนเป็นผักปลา กรรมจะสนองเข้าตัวเองสักวัน”ผมบอก ไม่ได้คำตอบที่แท้จริง แต่ในใจป้ายความผิดให้อาเสือไปเรียบร้อยแล้ว
“..............................”
“เกลียดอาเสือที่สุด...”
“..............................”อาเสือกดจูบที่หน้าผาก
“รู้ไหมว่าเกลียด”เงยหน้าถาม
“รู้...”
“ดี!!! รู้ไว้เลย...ว่าเกลียดมาก!!!! อาเสือเลว!!!”
“กาว...”เป็นผมที่เงียบบ้าง สีหน้าอาเสือดูเหนื่อย ๆ จนตัวเองต้องหุบปาก
ถ้าไม่ได้ทำ...แล้วทำไมไม่ปฏิเสธ คนอย่างอาเสือทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
“ปล่อยให้หลานอยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง!!!! ถ้ามีใครเข้ามาทำอะไรกาวจะทำยังไง!!!”ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะดูเสือจะไม่ค่อยอยากคุยเรื่องนี้เท่าไหร่ ไปคุยเรื่องที่อาเสือปล่อยผมไว้ตั้งเป็นอาทิตย์ดีกว่า
“คนเดียวที่ไหน คนอยู่เต็มบ้าน”
“คนเยอะ แต่ก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวอยู่ดี”ผมบอก อาเสือกระชับกอดแน่นอีกนิด
“โตแล้ว อีกหน่อยก็อยู่เองได้แล้ว ไม่ต้องพึ่งอา”
“จะปล่อยกาวแล้วเหรอ...?”ผมถามออกไปเลื่อนลอย
“เปล่า”
“ก็เมื่อกี้บอกว่า อีกหน่อยก็อยู่เองได้แล้ว...”ผมลุกขึ้น พูดทวนให้ฟัง...อาเสือจ้องหน้า
“กาวต้องการแบบนั้นมาตลอดไม่ใช่หรอ? อยู่โดยไม่มีอา”
“ก็คงงั้น...แน่ละ กาวต้องการแบบนั้น”ผมพูดประชด
“กาว”
“เอาบ้านสวนคืนมา!!!!”ผมบอกออกไปห้วน ๆ ที่ดินตรงนั้น บ้านตรงนั้น...ของอาม่าน อาม่านให้ผม...บ้านของผม อาเสือขี้โกง...เอาไปทุกอย่างเลย
“กาวดูแลไม่ไหวหรอก เอาไว้พร้อมอาจะคืนให้”
“เมื่อไหร่? ตอนที่ที่ดินรอบ ๆ โดนอาเสือซื้อไปหมดแล้วรึเปล่า ใจคอจะตัดกำลังกาวทุกทางเลยเหรอ? ทั้งบริษัท ทั้งหุ้นก็ได้จากอาม่านไปหมดแล้ว กาวขอแค่บ้านสวนเอง...ทำไมไม่คืนให้สักที?”ผมถามก่อนจะกลั้นใจรอฟังคำตอบ อาเสือคว้าตัวผมจะให้ลงไปนอนด้วย แต่ผมขืนตัวไว้...
“อาจะคืนให้เมื่อกาวพร้อม”คนพูดหน้านิ่ง ผมจ้องหน้าหาคำตอบ...หาความหมาย
แต่ก็ไม่เจอ...คิดในแง่ดี และเข้าข้างตัวเองสุด ๆ ถ้าเรียนจบอาเสือคงจะคืน
แต่ที่ดินตรงนั้นราคาดี ปีหนึ่งราคาก็พุ่งสูงเกือบล้าน
ผมเคยได้ยินลูกน้องอาโชติคุยกัน ว่าอาเสืออาจจะทำที่นั่นเป็นรีสอร์ต
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เห็นที...จะต้องยอมตายกันไปข้าง
“แผลเป็นยังไงบ้าง ได้ให้คนดูแลตามที่หมอบอกไหม”
“ทำไมต้องให้คนอื่นดูแล แผลกาว...กาวดูแลเองได้”
“นั่นแหล่ะ น่ากลัวจะหายช้ากว่าเดิม”อาเสือพูด คว้าผมลงไปนอนด้วยจนได้
ผมไม่ได้ถามอาการของอาเสือ เพราะเห็นอยู่แล้วว่าสบายดี
“พรุ่งนี้อาต้องไปเชียงราย...อยากได้อะไรไหม”
“ไม่...”ผมตอบทันควัน อาเสือหัวเราะ...เป็นเสียงหัวเราะแรก ที่ทำให้ผมพอจะคลายความอึดอัดลงได้บ้าง
“กาวชอบตอบแบบนี้ พออาไม่ซื้ออะไรมาให้...ก็ชอบโวยวายทุกที”
“แล้วจะทำไม!!!!
กาวไม่อยากได้ของจากอาเสือสักหน่อย”ตอบอย่างถือดี แต่จริง ๆ
แล้วรู้ว่าไม่ใช่ ของที่อาเสือซื้อให้ ถูกใจทั้งนั้น...แต่เกลียดอาเสือ
ชอบทำตาเหมือนรู้ทัน
“เพื่อนอาที่อยู่สิงค์โปร ฝากกระเป๋าสตางค์แบรนด์ที่กาวชอบมาให้ พรุ่งนี้อาจะวางให้ในห้อง พร้อมนาฬิกานะ”ผมเงียบ
“แล้วแต่...”ผมตอบ ก่อนจะเงียบไม่มีอะไรจะพูด
“กาว....”อาเสือเรียก เพราะผมนิ่งไปนาน
“หลับแล้วเหรอ”
“ยัง”
“หุ้นบริษัท อาอยากให้กาวถอนหุ้นออกให้หมดเลย...ได้ไหม
อาจะรับซื้อไว้ทั้งหมด
หุ้นของกาวมีนิดเดียวเอาไว้ก็ไม่เกิดประโยชน์”อาเสือพูดเนิบ ๆ
ผมชะงัก...และใจหายวาบ หุ้นที่ว่า...ผมถือแค่ 20% อาเสือ 40% และคณะกรรมการคนอื่นๆ รวมกัน 40% ถ้า
ผมขายของตัวเองออก ก็เท่ากับเปิดทางให้อาเสือเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่
การซื้อหุ้นของคณะกรรมการอื่น ๆ ก็ดูจะเป็นเรื่องรองลงมา
แทบจะไม่มีความหมายเลยด้วยซ้ำ อาเสือฉลาด...ทำธุรกิจแบบปลาใหญ่กินปลาเล็ก
ค่อย ๆ ซื้อทีละนิด จนมันพอกพูนขึ้น
“จะเอาให้กาวหมดตัวเลยใช่ไหม”ผมถามเสียงสั่น กำเสื้ออาเสือแน่น
“ถ้ากาวอยากจะเข้ามาบริหารเมื่อไหร่ก็ได้ หรืออยากซื้อคืนเมื่อไหร่ก็ได้ อาจะขายให้...”
“ถ้ากาวไม่ขาย?”
“อารู้ว่ากาวต้องขายให้อา...เพราะกาวรักอา”อาเสือทึกทัก ก้มลงประกบปากจูบ
“กาวเกลียดอา...บอกแล้วไง”ผมผละออก
“อาให้เวลาตัดสินใจ...สองวัน”
“คำตอบคือไม่...กาวบอกเลย!!!!!”
“กาว...”
“อยากได้ก็ฆ่ากาว...เหมือนที่ฆ่าอาม่าน อาเสือถนัดอยู่แล้วนี่”ผมบอก
อาเสือก้มลงซุกไซ้ซอกคอ ก้มลงกัดจนเจ็บ ผมก็ไม่ยอมขยำผมอาเสือ
เรียกว่าดึงหนีแรง ๆ เอาเสือกัดจนเจ็บ
ทั้งดูด...เงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ลงไปซ้ำที่เดิม!!!
“กาวเจ็บ!!!!!”ผมร้อง อาเสือเงยหน้าขึ้นมามองแล้วก้มลงไปจูบเบา ๆ เหมือนเอาปากแตะ ๆ
“อย่าไว้ใจใคร...อย่าให้ใครแตะต้องตัวนะ รู้ไหม”อาเสือย้ำ เหมือนที่เคยย้ำมาตลอด
“เจ็บ”ผมน้ำตาคลอ ยกมือจับคอตัวเอง รู้ว่าต้องเป็นรอยแน่ ๆ
อาเสือนอนลงคว้าผมไปกอด ปล่อยให้ผมร้องไห้กับอกอยู่อย่างนั้นนานมาก
ผมไม่รู้...ไม่เคยรู้อะไรสักอย่าง เกลียดตัวเองที่โง่ โง่มาก ๆ.....
รุ่งเช้าผมลืมตาขึ้น เพราะอาเสือขยับตัว แอร์เย็นเกินไปทันทีที่อาเสือลุกขึ้น ผมคว้าผ้าห่มมาห่มจนถึงคอ ทำไมชอบเปิดแอร์เย็นขนาดนี้นะ!!!! คราวหลังคงต้องใส่หมวกนอน
“ขอโทษค่ะ ที่รบกวน...แต่ว่าคุณกาว เอ่อ
คุณกาวหายออกไปจากห้องค่ะ”เสียงสุดาดังขึ้นหน้าห้องอาเสือ
หลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูรัว
“เมื่อคืนแม่บ้านกับคุณวินัย ยกนมไปเสิร์ฟก็ยังนั่งเล่นเกมส์อยู่ค่ะ
คุณวินัยกำลังไปดูกล้องวงจรปิด”สุดาพูดขึ้น
ผมไม่เห็นหน้าแต่ฟังจากเสียงก็คิดว่าตกใจมาก อยากจะหัวเราะ
อาเสือยืนนิ่ง...ก่อนจะเปิดประตูกว้างขึ้น
“ไม่ได้หายหรอก”อาเสือพูด ผมกับสุดาหันไปสบตากัน สุดท้ายสุดาเบิ่งตาโตและถอนหายใจโล่งอก
“ขอโทษด้วยค่ะ ดิฉันจะรีบลงไปบอกคุณวินัย”สุดาก้มหน้าลง อาเสือพยักหน้า...ก่อนจะปิดประตู แล้วเดินมาหาผม
“กลับห้องตัวเองไปได้แล้ว วุ่นวายกันไปทั้งบ้าน”อาเสือหัวเราะหึหึ
“คิดว่าอยากมาหรือไง! เหอะ!!!!”ผมบิดขี้เกียจ ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมก้าวเท้าออกจากห้อง อาเสือคว้าเอวไปกอด แล้วกดจูบที่หลังใบหู
“ไม่ได้กอดกาวแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว”เสียงทุ้มนุ่มนวลน่าฟัง ผมแกะมือหนาออก
“ตั้งแต่อา...เอาปืนจ่อหัวอาม่านไง”ไม่ได้หันไปมอง...แต่รีบวิ่งกลับห้องตัวเอง บ้าเอ้ย...
COMMENT PLEASE
พอจะเข้าใจ...หรืองงกว่าเดิม
บอกได้เลยว่า...เรื่องนี้สบาย ๆ คลายเคลียด
ดูเหมือนเรื่องจะหนัก แต่ไม่หนักเลย ชินว่าออกจะหวานแหววซะด้วยซ้ำ
ใครที่อ่านแนวชินก็คงจะรู้ ชินไม่ถนัดเขียนเรื่องหนัก ๆ
อยากให้ลองอ่าน และคอมเม้นหน่อยนะคะ ไม่รู้ว่า...เขียนออกมาเป็นยังไงบ้าง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
**รู้สึกว่า...ตัวเองพูดคุยได้ยาวมากขึ้น ดีใจ**
พอจะเข้าใจ...หรืองงกว่าเดิม
บอกได้เลยว่า...เรื่องนี้สบาย ๆ คลายเคลียด
ดูเหมือนเรื่องจะหนัก แต่ไม่หนักเลย ชินว่าออกจะหวานแหววซะด้วยซ้ำ
ใครที่อ่านแนวชินก็คงจะรู้ ชินไม่ถนัดเขียนเรื่องหนัก ๆ
อยากให้ลองอ่าน และคอมเม้นหน่อยนะคะ ไม่รู้ว่า...เขียนออกมาเป็นยังไงบ้าง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
**รู้สึกว่า...ตัวเองพูดคุยได้ยาวมากขึ้น ดีใจ**
นี่ไม่เครียดเรอะไรท์เตอร์ นี่เนื้อเรื่องสบายๆเรอะะะะะ อยากรู้ความสัมพุนธ์จนถุงน้ำดีจะแตกแล้วเนี่ยยยยยยยยยย ;;;;;;;;;_______;;;;;;;;;;
ตอบลบค่ะไรท์ ไม่หนักเลยค่ะ แนวที่ไรท์เขียนคือแนวโปรดเลยค่ะ ชอบมากๆๆๆ สบายๆคลายเครียดของเราจริงๆค่ะ ชอบคาแรคเตอร์ตัวละครด้วย ความสัมพันธ์ตัวละครดูเป็นปริศนาดี เราเป็นแฟนตัวยงของไรท์เลยค่ะ ตามอ่านทุกเรื่อง
ตอบลบลป.นิยายแนวที่เราโปรดปรานที่สุดอ่านคลายเครีย์คือ ดราม่าปวดใจค่ะ
พอจะเข้าใจความสัมพันธ์แล้ว...
ตอบลบแต่เรื่องอาม่านนี่... มันต้องมีอะไรมากกว่าที่กาวคิด!
เชื่อว่าิาเสือทำทุกอย่างเพื่อปกป้องกาว ชัวร์
อยากรู้เรื่องอาม่านของกาวซะละ ต้องมีอะไรมากกว่าที่กาวเข้าใจแน่นอน
ตอบลบอือม.. นะ ไม่หนัก ไม่เครียด .. ครับ ตามนั้น ค่พอไนท์ .. 555 ชอบงอ่ะ งง กับ ความสัมพันธ์ดี ชอบบ .. เงื่อนงำของอาม่าน อีก .. ชอบๆ 👍👏🏻
ตอบลบ